Saturday 30 November 2013
سُر بلاول
داستان پهريون
1
وِسَھُ اِنَهِين ويڻَ کي، جِئَن دَعوَتَ ڪِي داتا؛
مَضۡمَضَہۡ واتا، وِجُھ ته ڏيئِي واتَ ۾.
2
پيُ مَ طَهُورا، وانءُ اورانگھي اورِيان؛
وِچان جي وِصالَ کي، سي سَڀِ اُجُورا؛
حاصُلُ حُضُورا، سَمي جي سَڀِ ٿِـئي.
سَما! تو سِرَ ڇَٽُ، ناتَ پاڳارا پُرۡسَ ٻِيا؛
ڳَـهَڻَ! تُنهِنجي ڳَڃَڙي، اچي جالَ جَڳٽُ؛
جِنِ جيها ئِي پَٽُ، تِنِ تيها ئِي بِکِيا.
4
سمو تِنِ سَڏَ ڪري، جِنِ تي وڏو ويرُ؛
اُٿي ته آجِي ٿِيان، پائي پاکوڙي پيرُ؛
تو رِءَ ٻِيو ڪيرُ، سَرَڻِيُنِ جا سوٺا سَهي.
5
سَرَڻِيُنِ جا سوٺا سَهي، وَسِيلو وِلَهَنِ؛
لُڏي ڪِينَ لَطِيفُ چئي، اَڳِيان لالُ لَکَنِ؛
جِتِ ڪوڙين ڪِينَ ڪُڇَنِ، اُتِ پاٻوهي پَڌِرو.
6
تَڙِ تَڙِ ڪِيمَ تَرَسُ، سَرُ نِهارِجِ سَڀَرو؛
ڏِيندُءِ لَکَ، لَطِيفُ چَئي، راڄَ راهُوءَ جي رَسُ؛
وِلَها جنهن وَنهِيا ڪَيا، پاڳَ تَنهِنجِي پَسُ؛
ڪوڙين لاهي ڪَسُ، جي ڳالهائي ڳاٽُ کڻي.
7
علاؤالدِّينُ آئِيو، کَـڻِي ڇَلِ ڇُڳيرُ؛
ڪَنهِين ڪِينَ هِمَٿِيو، ڪانَ جَھـلِيندو ڪيرُ؟
سُومِرينِ سامَ کَنئِي، اَبڙي ڪَيو اُٺَ پيرُ؛
هو مُهانئِين مِيرُ، پر مَسِتُوراتِنِ مارِيو.
8
سَرَڻِـيُنِ جي سُکَ لَءِ، سامَ کَنئِي سَردارَ؛
جي آيوُن اَبڙي جي آڌارَ، سي سُونگ نه ڏِيندِيُون سُومِرِيُون.
9
ٻِـيَنِ مِڙَنِي ڏِنيُون، ڏِئي نه ڏُونگَـرَ راءُ؛
اَڻَ ڏِٺِيُنِ آڏو ڦِري، ڏِٺِيُون ڏِئي ڪِئاءُ؛
لورِيُون لَکَ مَٿاءُ، اُنَ مَٿيري موٽائِيُون.
10
اَبڙو اَڳاهَنِ ۾، ڀَرَ جَھلو ڀارِي؛
سَمي سُوالِيُنِ کي، ويلہَ وسارِي؛
مَنَهَن مُنِي جَکرو، طامائُنِ تارِي؛
پُڇي سي پارِي، جي عاجِزَ اَجورَنِ ۾.
11
ابڙو اَڳاهَنِ ۾، سَڀَرُ جِئَن ٻيلي؛
سي پَٽَ ڪَنهِن نه پُورِيا، جي ٿو ڀَڙُ ڀيلي؛
سَڄَڻَ سانوَڻَ مِينهَنءَ جِئَن، رُڄُون ٿو ريلي؛
اَچَنِ جي ويلي، تِنِ بورَ بَخِشي ڀِٽَ ڌَڻِي.
12
اَبڙو وَڏ َوَڙو، سُوَڙو، سَمو، سُونهن سَڀَنِ؛
تَنهِن دَرِ سَڀ اَچَنِ، ڪَنڌُ نه ڪَڍي ڪَڇَ ڌَڻِي.
داستان ٻيو
1
جَکِرو جوڙي، پاڻَ ڌَڻِيءَ پيدا ڪَيو؛
ڪيهَرَ جِئَن ڪَرُ کڻي، مُڇُون مَلُھ موڙي؛
سَمُونڊَ جِئن سِيرَ ڪَيو، ٿو ٻارِ جِئَن ٻوڙي؛
گھوٽُ چَڙهِيو گهوڙي، پيچِيُنِ لائي پيچِرا.
2
جَکِرو جَسَ کَرو، ٻِيا سَڀِ اَنِيرا؛
جِيائِين جُڙيو جَکِرو، تِيائِين نه ٻِيا؛
مِٽِي تَنهِن ماڳا، اَصُلُ هُئِي ايتِرِي.
3
ڏِٺي جادَمَ جَکِري، چِتِ نه ٻِيا چَڙهَنِ؛
ته ڪي کُوھَ کَڄَنِ، جهُ سَرُ لَڀي سَڀَرو؟
4
هَٿان جادَمَ جَکِري، وِٿِي وِچِ مَ پوءِ؛
پِي پِي سو پُرِ ٿِيو، جو حاتِمَ پاسي هوءِ؛
ڪَيف ڌاران ڪوءِ، جِئي ڪو مَ جَهانَ ۾.
5
هَٿان جادَمَ جَکِري، وِٿِي پوءِ مَ وِچُ؛
"اچو! آيا نِچُ!" سَمي وائِي واتَ ۾.
6
جَکِري جِهو جُوانُ، ڏِسان ڪونَ ڏيھَ ۾؛
مُهَڙُ مِڙَني مُرۡسَلِين، سَرسُ سَندسِ شانُ؛
"فَڪَانَ قَابَ قَوۡسَيۡنِ اَوۡ اَدۡنَىٰ"، اِيُ مُيسَرُ ٿِـيُسِ مَڪانُ؛
اِيُ آگي جو اِحۡسانُ، جَنهِن هادِي ميڙِيُمِ هَهِڙو.
داستان ٽيون
1
ڪوهُ نه جُهارِئين جَکِرو، جنهن ڏيھَ ڍيا ڏيئي؟
جي لُڏِيا ٿِي لِينگُهن ۾، شالُن ۾ سيئِي؛
سَمي سَڀيئِي، طاماعُو تارِ ڪيا.
2
اَلا! جُنگَ جِيَنِ، جنِين اَجھي گھارِيان؛
شالَ مَ سُڪي ويئَرِي، جِئان پِيَّ پِيَنِ؛
مَرَڪَڻَ! اَکَڙِيَنِ، تو ڏِٺي مُون سُکُ ٿِئي.
3
اِيندي لَٿِي اُڃَ، پيرَ پـَيرِيندي ٺَرِيا؛
مَنجِھ ويئَرِيءَ سُڃَ، ڪَرَ لڌِي رِڻُ اُڪارِيـين.
4
تُون اوڍَرُ، تُون اوڍَڪو، تُون اجھو، تُون اَڳُ؛
هِتِ پِڻُ تُنهِنجو تَڪِيو، مَهَندِ پِڻُ تُونهِين ماڳُ؛
سي لورِيُون ڏِيَنِ نه لاڳُ، جي اَجھي آيُون اَبِڙي.
5
پَسَنديئِي پُرِ ٿِيا، جَکِرو ئي جاجِڪَ؛
تِئان ڏِنِي مَڱَـڻي، طَهُورا جِي تِڪَ؛
سَمي ڀَڳِـيَنِ سِڪَ، واصِلُ ٿِيا وِصالَ ۾.
6
جي اُڌَمِيو اَڄُ، ته وَسندو سونَ سَنگُ؛
جالَ ڍَئِيندو جُنگُ، جَڳُ ڍَئِيندو جَکِرو.
داستان چوٿون
1
وَڳَندُ وَرِي آئِيو، وَسَنِ ڪينَ وِڌوسِ؛
گَندِي، مانِي، ماڳُ موچارو، پاسي پِـيرَ ٿِيوسِ.
2
وَڳَندُ وري آئِيو، پينارَنِئُون پوءِ؛
مُحڪَمَ لَڳَسِ موچِڙا، ذَرو نه ڏِنُسِ جوءِ؛
ويٺو اِئين چوءِ، ته پِيران پاسي نه ٿِيان.
3
اَسُورَ سَندي آسِري، ويٺو آهِ وڳَندُ؛
هَڏِ نه ڇَڏِيندو هَنڌُ، آيَسِ بُوءِ بَهارَ جِي.
4
اَسُورَ سَندو آسِرو، وَڳَندَ کي وَڏو؛
جُسي ۾ جَڏو، پر کِـيَڻَ تي کُڙا کڻي.
5
وَڳَندُ ورِي آئِيو، بَدُو سين بَدِبُوءِ؛
خاوَندَ! ڏي خُوشبُوءِ، ته سُرهو ٿِيان سُپِرِين!
6
وَڳَندُ ورِي آئِيو، ڪِنو ٿِي ڪوجھو؛
ڇَڏي نه موزو، لَڳُسِ آرُ عَطارَ سين.
7
داتا سَندي دَرَ تي، وَڳَندُ ويٺو پَسُ!
تَنهِن روڳِيءَ کي رَسُ، جو آلوُدو آزارَ سين.
8
وَڳَندُ ورِي آئِيو، نِسورو ئِي نَرَڳُ؛
گَندا گُلابِي ڪَري، سَيَّدَ جو سَرَڳُ؛
عَطُرَ سين اورَڳُ، ته هُئين سَدائِين سُرَهو.
9
وَڳَندُ ورِي آئِيو، بَدُو بي نِـمازُ؛
جِئَن تِتِرَ مٿي بازُ، وَڳَندُ تِئَن سُرهاڻِ تي.
10
وَڳَندُ ورِي آئِيو، ڪوٽِڙِيان ڪُلاٽُ؛
سَندو ڪِرِڙَ ڪاٺُ، هَڻُ نَرڳِيءَ کي نِڪَڻين.
هي تحرير ونڊيو
ليکڪ: رشيد سمون
سسئي داستان نائون
داستان نائون
1
باري بِرھ بلوچ جو، رڳوئِي راحت؛
ساريان سا ساعت، جا ھيڪَندَ ھُيَس ھوت سان.
2
باري برھ بلوچ جو، آھِ مَٿِم مَحڪُم؛
سندو دوستيءَ دمُ، ڇڏيان نه ڇن ڪھين.
باري برھ بلوچ جو، آھِ نسورو نورُ؛
راتو ڏينھان روح ۾، مُحبَن جو مَذڪور؛
وڃڻ آھ ضرور، ڪاڪِيون ڪيچيڙن ڏي.
4
باري برھ بلوچ جو، ھِيڻِن جو ھمراھ؛
روح مَنجھارون راھ، ڪاڪِيون ڏسي ڪيچ جو.
5
باري برھ بلوچ جو، سَدا مُون شامل؛
ڪيچ ڌڻي ڪامل، مون کي پورَ پَسائِيو.
6
باري برھ بلوچ جو، اونداھيءَ اوجَرُ؛
ساٿي آھ سَڀَر، سو نه ڇڏيندو ڇَپَرين.
7
باري برھ بلوچ جو، اديون سِر آيوم؛
چاھُون چُمي تنھن کي، چشمن تي چايوم؛
وِرِھ وسايوم، نِينھُن پنھنجي نِجھري.
8
باري برھ بلوچ جو، تَنَ کي تَقويت؛
سنديءَ سورَ صِفَتُ، پُڄين نه پَر ڪَھِين.
9
باري برھ بلوچ جو، ھاريون ھِدايَتَ؛
ڪَندو ڪفايَتَ، پاڻون ڄاڻِي پَنڌ ۾.
10
باري برھ بلوچ جو، سارو سعادَتَ؛
ھيڻن حمايتَ، ڪاڪِيون آھي ڪاف ۾.
11
پِريان سَندي پارَ ڏي، پَنڌُ عجائِبُ آھ؛
گھوري سِرُ گُھماءِ، مٿي در دوسَن جي.
12
پَنڌُ عجائِب پِرينءَ جو، سَندو پيرَنِ ناءِ؛
ھِنئَين ساڻ ھَلاءِ، پاڻ پَنھنجو پِرينءَ ڏي.
13
پنڌ عجائِب پرينءَ جو، آھ ھلڻ سان حال؛
نڪا قيل مقال، ٻي نا جُڙي اُتھين.
14
پنڌ عجائب پرينءَ جو، خاصو ساڻُ خيال؛
فِڪر سان في الحال، وڃي پسندينءَ پرينءَ کي.
15
پنڌ عجائب پرينءَ جو، سِسِي پيرَ ڪرڻ؛
اِنھِينءَ ڌيان ڌرڻ، آھي قدم ڪيچ ڏي.
16
پَنڌُ عجائِب پِرينءَ جو، "مان" سان ڪين ھلي؛
سائِي چاھ چَلي، جنھن "مان" ڇڏي وچ ۾.
17
پَنڌُ عجائِب پِرينءَ جو، ھلڻ ھڪ نظر؛
پاڙيچي ڪنھن پَرَ، اھو خيال کڙو رھي.
18
پُٺيءَ ھوت پنھونءَ جي، ھيءَ ويچاري ويندي؛
سڄڻن نه سينڌي، آءٌ تان آھيان جيڏيون.
19
پُٺيءَ ھوت پنھونءَ جي، ھيءَ ويندي ويچاري؛
ضَعيفه زاري، ڪندي در دوستن جي.
20
پُٺيءَ ھوت پنھونءَ جي، ھاڙھي ڪي ھلنديون؛
سور وڃي سَلنديون، ڪَشالا ڪافن جا.
21
پُٺيءَ ھوت پنھونءَ جي، ھاڙھي ھلنديون سي؛
جَتَن اُتون جي، سِرُ ڪرينديون صدقي.
22
روئي ھارج رَتُ، ھَي ھَي ھوتياڻِن لءِ؛
تنھن پوءِ جيڪس جتُ، مٿان تو ھٿ ڏئي.
23
راھين ھارج رَتُ، ڪاڪي ڪيچيڙن لءِ؛
ھو جو ڏونگر ڏاکڙو، ماري پُڇج مَتُ؛
ڏاڍيون مھٽان مِير جون، جھلي ڪج جَھَتُ؛
ته پاڻون ڄاڻي جَتُ، ٿئي رفيق رُڃُن ۾.
24
اُھي زورئون زور، جي تو محبت من ۾؛
ڏونگر ڏوريون ڏور، ھھڙن ھوتياڻن لءِ.
25
ھَنجون رتُ ھاريج، تان روھن کي رھسو ٿئي؛
وار نه وساريج، ھھڙن ھوتياڻِن کي.
26
ھاريون نه ھارين، اَرتو اَکڙين مَؤن؛
تون ڪيئن وسارين، ھھڙن ھوتياڻن کي؟
27
آھي روح رتِي، مون سين مون پِريَن جي؛
ھڻان لَڪَ لَتِي، ھھڙن ھوتياڻن لءِ.
28
آھي ڪانه اَٽَڪَ، آيل، عِشق وارئين؛
ھڻان لتي لَڪَ، ھھڙن ھوتياڻن لءِ.
29
وؤڙيندي وڻڪار، ٻَڌي سَندرو سچ جو؛
پنڌ اڙانگا پَٻَ جا، قابو نه ڪوھيار؛
آھي رئَڻ زارو زار، ھھڙن ھوتاياڻن لءِ.
30
گولِن گڏ گَڏيان، پاڻ پنھنجو ڪيچ ۾؛
پَلَؤ تان نه ڇڏيان، ھَھِڙن ھوتياڻن جو.
31
گولِئين گَڏيندي، پاڻُ ڪميڻي ڪيچ ۾؛
ڪنھن ڇَنِ نه ڇڏيندي، ھَھِڙن ھوتياڻن کي.
32
گولئين گڏيندياس، پورھئي ڪارڻ پاڻ کي؛
پنھنجي تان پِرينءَ کي، "سائين" سَڏيندياس؛
ڪنھن ڇَنِ نه ڇڏيندياس، ھِھڙن ھوتياڻن کي.
33
ھارِيون ٿيس نه ھيئن، جو ننڊ نماڻيءَ نه ڪَئي؛
ٿيان پيراڍو تَن جِي، جَت ويڙم جيئن؛
ڪاڪِيون ڙي آءٌ ڪيئن، ھِھڙو ھوتُ وساريان؟
34
سَوين ڳُڻَ سندانَ، مان ٿي ساريان سَرتيون؛
سِگھا ٿيندا سُپرين، مون تي مھربانُ؛
ويھان ڪيئن ماٺ ڪري، جيءَ مٿي جَولانَ؛
آءٌ ڪيئن ۾ اَرمانَ، ھِھڙو ھوتُ وساريان؟
35
موٽِي ايندُم شال، ٻاروچو ٻاجھَ پئِي؛
اَٿَم آريچن ري، جيئَڻ منجھ جَنجالَ؛
ھَي ھَي منھنجي حال، ھھڙو ھوت وساريان.
36
جان جان يَڪا يَڪ نه ٿيان، تان تان ماٺ نه مُون؛
"چِرا" ۽ "چُون"، برابرَ "بي چُون" نه ٿئي.
ڪافي 1
پُڇيون ڪي پِريَن، حالَ منھنجي جِيُون خبران، ساٿيو ڙي!
ساھ سِڪي ٿو جن کي، مون کي ڪِي سارِنِ؟
ھِنِ دم دلاسا ڏنا، سَرتيون ساٿيڙنِ.
تون ھِت ڪھڙيءَ ڳالھ ۾، ھو ھُت ياد ڪَرِن.
آھين جَنين جي آسري، سي تو ڪاءِ ڇَڏن.
"سچو" سَنگتِ پانھنجي، مانَ غريبِ گڏِنِ.
ڪافي 2
پَسَڻَ ڪارڻ پِرينءَ جي، ڪيا آگَمَ اَکڙيَن!
مِلَڻ لءِ محبوب جي، ٿيون راتو ڏينھن وسَن.
جھُورَ نه لَھي جھُڙَ جِي، ٿي ڪڏھين ويڳاڻن.
سدا ساوڻ تَن کي، بوندان بس نه ڪن.
"سچو" سُپرينءَ لءِ ٿيون، جھوريءَ منجھ جھِڄَن.
ڪافي 3
بِرھ بيراڳي ڪيو ڙي جيڏيون، مون کي درد ديوانو ڪيو!
پُڇو ڪيم طبيب ٻيا، مون کي نِينھَن سو نِيو.
ھاريون اَچي اوچتو، پُور پِرِيَن جو پِيو.
اَندوھ عشق عجيب جو آھي، ڏکِيءَ کي نِي ڏيو.
جو اَمُرَ اوراڻو ڏنو، سو تان ساڳِي ٿيو.
سَرتيون ٻاجھؤن سوز جي، آھي جُٺِن گاڏون جِيو.
راتو ڏينھان روحَ کي، خيال ڪيو ھِن کِيو.
"سچو" باقِي سَچُ ٿيو، غير وچؤن تان ويو.
ڪافي 4
ٿيون وَرَڻَ جِيون وايُون، يا سانگيڙي جون!
ھَٿ پانڌِن جي پارؤن پرين جي، اِھي سي خبران آيون.
ڪونجان ھزارين ڪيچ وڻن ڏَنھُن، اُھي سي دوست اُڏايون.
اَڱڻ اھوئِي اسان پرين جو، جدا نه ھونديون جايُون.
ڪئِي ڪتابتان پنھنجي اَچڻ جون، مون ڏي ھوت ھَلايون.
ناھِن ڳالھيون ھي ڳرھَڻ جھڙيون، "سچو" سي سوز سلايون.
ڪافي 5
گھڻا وڃي ڏينھڙا لايا، يارَ پياري، ميان!
آءُ ڙي پانڌي ڪَلَ ڪائِي ڏي، ھُئن اَچڻ جا سعيا؟
اُنھن ڪارڻ راتو ڏينھان، مون ٿي وِرھ وسايا.
ڏينھن انھيءَ ڏي ڏسان ڏھاڙيون، ھُن ٿي ڪانگ اُڏايا.
يار مسافر مولىٰ مھر سان، ساڻ غريب گڏايا.
ٿورا تَن جا "سچو" سنڀارين، جي اِجھي چَون اَڄ آيا.
ڪافي 6
حال منھنجو ڪونه ھو، جيڏيون ڙي، پنھنجو ڪرم ڪيائون!
معاف ڪيائون منديون، ڏوھَن ڏي نه ڏٺائون.
جيڪو حال احوال ھو سائين، پاڻؤن پاڻ پُڇيائون.
پاڻ پنھنجو پاڻھين، ساڻ غريب گڏيائون.
"سچوءَ" کي ڪيئي سرتيون، ٿي دلاسا ڏنائون.
ڪافي 7
گھورِي گھورِي گھورِي، وو ميان،
جند سَڄَڻ تو تان گھورِي!
راتو ڏينھان، وو، آھي اوھان جي، سائين، جھورِي جھورِي.
ڳچيءَ وِڌيَوَ عجب جيھي، سُھڻا، ڏورِي ڏورِي.
تَندُ نه ڄاڻان، وو، ڪنھين ھيءَ، سُھڻا چورِي چورِي.
دل کسيائي، وو، لُٽ نِيتِيائِي، حاڪم، زورِي زورِي.
اول آسانِي ڳالھ ٿي، پوءَ ڪيڙءِ، سائين، ڳورِي ڳورِي.
"سچوءَ" لايو سَچَ منجھارؤن، لالن، لورِي لورِي.
ڪافي 8
ڙي جيڏيون، ھاڻي گھوريو ھوتن ري، سارو شھر ڀنڀور!
لاھيندا، وو، لُطف مان، ميان، ھن ڏکيءَ کؤن ڏور.
ھي ھالاڻي آن جي، شعلو وڌڙو شور.
منت نه منھنجي موٽيا، زاري آھي نه زور.
درسن ساڻ دفعي ٿيندو، سندو ھنيڙي ھور.
"سچو" سندين راھ تي، ھڪ جفا ٻيو جور.
ڪافي 9
اَڄ ھوتن ريءَ ھِت ھاڻ، ٻيا ڪير لھن مون ساران!
قاصد ڪيچ وڻن ڏَنھُن، آٿُت سِگھڙو آڻ،
ٿي روز وِجھايان ڦاران.
وِجھان وِڃاڻا ڪيترا، قريبن جي ڪاڻ،
يار ملن شل ياران.
آيون اِنھي پار ڏھون، اديون ڪُرڪاڻ،
ڪونجن جون ڀِي قطاران.
سَنجھي صبح سرتيون، ميان ٻاروچي جي ٻاڻ،
آھِن "سچو" کي سنڀاران.
ڪافي 10
ڏک وڏو وئين ڏيئي ڏيئي، وو، يار سڄڻ اَڄ مون کي!
اوھان ٻاجھون يار پيارل، حال اسانجِڙو ھيئي ھيئي.
پرين ڏسيجو وڙ پانھنجي ڏي، اسان ھٿئون جي پيئي پيئي.
ياد ڪريجو ڏينھن اُھي ئي، ڳالھيون ڪيَوَ گڏ ڪيئي ڪيئي.
ھو جي ڪيون ڳالھيون توئي سان، نينھن "سچوءَ" ري سيئي سيئي.
ڪافي 11
ڪالھ، اَسان تو ڪيون ڪيون، يار سڄڻ، ڳجھيون ڳالھيون!
ٿين پراڻيون ڪينڪي، نِت سي آھن نَيون نَيون.
رھيون آھن روح ۾، چڱيون اوھان جي چَيون چَيون.
ڪين وسرن ساہَ کـئُون، اُھي تان پاڙڻ پَيون پَيون.
مٺيون ڳالھيون تانھنجيون، ھن "سچوءَ" ساہَ سَنيون سَنيون.
ڪافي 12
تون ته پاڻھي ٿو سائين ڄاڻي،
ڪيھو حال چوان توکي ھاڻي!
دل ديواني ڪيَئِي اسانجي، مُحب اَوھانجي ماڻي.
ڏوھن ڏي ڏس ڪين اسانجي، سائين تون پاڻ سڃاڻي.
دردمنديءَ جي دل توئي سان، اکِن اَڙائي آڻي.
ڪڏھن اسان وٽ ايندين دلبر، ويٺي وجھان ويڃاڻي.
سوال "سچوءَ" جو آھي اھو ئي، تنھنجو عشق نه شال اَڪاڻي.
ڪافي 13
آءُ آرياڻي اوري، آءٌ دامن لڳڙي آھيان!
سِرُ پنھنجو سُپرين، گَھرون آيَس گھوري.
ھِيءَ ڪميڻي ڪينڪِي، ڏونگر سگھي ڏوري.
ڪا جا تَندُ طلب جي، چِتِ وئين تون چوري.
نيو پاڄياڻي پاڻ سان، تِرُ نه رھي تو ري.
"سچو" سَگ اَوھان جو، ڪيئن پُڄي تنھنجي ٿوري؟
ڪافي 14
ڏِس ڪھڙيون ڦيريون پائي، اِھو لِڪ لِڪوٽِي يارُ سڄڻ!
غمزي ھن غيرت ٿِي، جو عشق لَکَن سان لائي.
عِلم عقل ويو اڏري، عين عشق جي آئي.
طَبل ٻيا سڀ تم ٿيا، جڏھن نوبتَ نِينھُن وڄائي.
نحو صرف ويو وسري، جاتي پاڻ خيال کُپائي.
رَمز پنھنجي راز جِي، ٿو "سچوءَ" کي سمجھائي.
ڪافي 15
اڙي مھر پَئي، مون کي يار سَڄڻَ،
قدر پيو مون کي ڪاڪيون، نِي وو وو، ويڄن وِئي.
اَثر منھنجي درد جو اديون، شال طبيبن ٿِئي.
ورھيه ويڙا گذري، ھِن عاشق آھون ڪِئي.
وِرھ وھايم جيڏيون، پوئتان پُرجھڻ پِئي.
ٻُڪي ڏين جي ٻاجھَ جِي، تان جيءُ "سچوءَ" جو جِئي.
ڪافي 16
آھِ علاجُ نه ڪوئِي، ھِن اَکن ماري آھيان!
ڪنھن کي سَليان سَرتيون، حال اِھو ئي روئِي.
ڦَڪِيون ٻُڪيون لکين ھزارين، ڪيون طَبيبان توئِي.
ناحَق ٻڌين پَٽِيون، ڪل نه حاذقَ ھوئِي.
ويڄ وٺِي وڃ واٽ اِھائي، سانولُ اِيندم سوئِي.
دست سڄڻ جي دارون آھي، "سچو" يار سَڀوئي.
ڪافي 17
نِينھُن ڏاڍي سان لايوسي، آءٌ تان ھاڻي ڪيئن ڪريان؟
عشق سَوَلو سَرتيون، ھُت سَڀَر ڀايوسي.
جو ڏنائون جيڏيون، سو تان پَلءِ پايوسي.
پُڇي اسان جا پَکڙا، اديون اِجھو آيوسي.
ڀينَر شھر ڀنڀور جي، ھِت طَعنن تايوسي.
سوئِي "سچو" سِر تي، ھاڻي چُمي چايوسي.
ڪافي 18
منھنجو ھِينئَڙو ھوتن ساڻ،
ڪھڙي ڪريان ٻِي آءٌ تان ڳالھڙي!
وندر سنديءَ واٽ تي، پُرزا ڪنديَس پاڻُ.
اَچي لڳو مون اوچتو، ٻاروچي جو ٻاڻُ.
دعا ڪريجو جيڏيون، شالَ موٽي مُئيءَ جو ماڻُ.
وِيَڙو درد فراقِ جو، ڏيئِي ڏکيءَ کي ڏاڻُ.
اڱڻ ايندو تانھنجي، "سچو" سو سرواڻُ.
ڪافي 19
ڪالھ اَسان وٽ ويھِي ويھِي، وو يار سڄڻ، ڪَيَو ڳالھيون!
سي نه وسرن ساھ منھنجي کي،
ڳالھ ڪريان ٻِي ڪيھِي ڪيھِي!
بِھَر ٻاروچا ٻاجھَ پَـئِي تون،
آءُ پکي ھِن پيھِي پيھِي!
ڏينھن ٻه ٽي چار دوست اسان جِي،
رَمزُن سان دل ريھِي ريھِي!
ھُج ھميشه يارَ اسان وٽ،
پِرين نه ٿِج پَر ڏيـھِي ڏيـھِي!
ڪيو بيراڳي ڏينھن تنھن لاڪُون،
دوست "سچوءَ" جي ويـھِي ويـھِي!
ڪافي 20
يار چڱي تو تان مون سان لائي،
ڙي دلبر، لائِي!
دوست دلاسي جي دردمندن ڏي، مُج ڪتابَتَ ڪائِي.
تنھنجي اَچڻ جي يار پرين ڙي، ھِتِ وري ٿي وائِي وائِي.
جا وڻيوَ دل پنھنجيءَ کي، ڪيوَ سانول سائِي سائِي.
خبر خوشيءَ جي پارؤن اوھان جي، اَڄ اسان وٽ آئِي آئِي.
حال ڏسي ڪري يارَ "سچوءَ" سان، ٿيءُ اَچي ڏُکَ ڀائِي ڀائِي.
ڪافي 21
اِجھي آيا، کِلي گڏيا سي، جن جي ڪارڻ پانڌي پُڇياسي!
فَلڪ فِراقِي، ڏِينهن ڏُهيلا، اُهي سي ئِي وسري وياسي.
پاڻئُون ڄاڻي، سي پيهي آيا، جِن جي ڪارڻ چِلا ڪياسي.
اسان ڀانيو ته آرام ٿِيوسي، ناز نيڻن جي ناگَھ نياسي.
ويڙهي اسان جي "سَچُو" آيا سي، طرف جنين جي قاصد ڪڍياسي.
ڪافي 22
متان تون مونکي ڇڏين،
سُونھان ڙي سڄڻ جا!
محبوبن سان نانءَ ڌڻيءَ جي، نيئي غريب کي گڏين.
نٿو ڄاڻان ڏينھن اُھوئي، ٿيندو الاجي ڪڏين.
جڏھن تون حاضر ٿئين حضورين، نانءُ "سچو" ڪري سڏين.
ڪافي 23
ڪاڻ اچڻ تنھنجي ڪندي آءٌ، ھِتِ حيلا ھزارين وي!
پرچ پرين ڏِس پاڻ ڏي، بِرھ اوھان جي بندي آءٌ،
وري مان نھارين، وي.
پَرچِي اڱڻ آءُ تون، پايان ڳچيءَ منجھ گندي آءٌ،
يار گڏ گذارين، وي.
جيھي تيھي ھوت اَوھان جي، چڱي سا توڙي مندي آءٌ،
سا تون ڇو ٿو وسارين، وي.
اَوھان ٻاجھون سُپرين، نيڻئُون وھايان ندي آءٌ،
پيو "سچو" پنارين، وي.
ڪافي 24
آھي صبح انجام، پرين، تنھنجي ڀَلا پار ڏي!
اَسان کنيو تان تنھنجو، سِرَ تي ڪُل ڪمامُ.
دانھون ڪري درد مؤن، بِرھُ نه ڪر بدنامُ.
جي تون پُڇين ڳالھڙي، طلب نه ڪَج تمامُ.
اڱڻ اچن ٿا تانھنجي، عاشق ڪر آرامُ.
"سچو" سَڀو تانھنجو، ڪَيوسي قبول ڪلامُ.
ڪافي 25
ناھي ويچاري سا وَس، ھِيءَ تا بيوس آھي، ميان!
پِرين پنھنجي پارَ جو، ڏاھا ڪو پَھُ ڏَس،
تنھنجي ڪَس، نِي، آھي، ميان.
اَول آخر آھي ئِي، رانول منھنجِي رَسِ،
تنھنجي وس، نِي، آھي، ميان.
اَوھان ٻاجھُون سُپرين، ڳالھيون نه اَچن ڪَس،
روحَ رَس نه آھي، ميان.
پُڄَاڻان پِرين جي، آھي ڀنڀورَ کَـنئُون بَس،
سو تان چَس نه آھي، ميان.
ساڻ "سچوءَ" تون سُپرين، ھوتَ ڳالھائِج ھَس،
ٻيو ڪو جَس نه آھي، ميان.
ڪافي 26
ھوتَ اسانوٽ اِيندا،
وٺِي نال ڀِي نيندا!
سَوَ دلاسا سَرتيون، ھِنَ ڏکيءَ کي ڏيندا،
گولِي پاڻ گڏيندا.
پَکا پاڄياڻِن جي، اوڏا آڻِ اڏيندا،
ڇوري تان نه ڇڏيندا.
جانچي ڏسجو جيڏيون، ھِڪُ ٿَڪِيءَ سان ٿيندا،
وري پوءِ نه ويندا.
پَسِي حال حَقيرِ جو، بَديون تان بخشيندا،
"سچو" نانؤُ سڏيندا.
ڪافي 27
جِي آئِين، ڀلِي آئين، ڪيچي ڏٺُوَ ڪالھَ ڪاٿي!
سِگھو سِگھو تون ڏيج سَنيھا، ڏينھن گھڻا ڇو لائين.
ٿورا لائين ٿو ھِن ٿَڪيءَ تي، پير اڱڻ جو تون پائين.
پاڻُ توئِي تَئُون ڪريان قربانِي، جو ڳالھ سڄڻ جي ٿو ڳائين.
طَرفؤن تنھنجي ھيءَ نِماڻي، سَڀ ڀلائِي ٿِي ڀائين.
ڏيھُ سڄڻ جو، ڏَسيون ڏھاڙيون، "سچو" ٿو ڪانگَ اڏائين.
هي تحرير ونڊيو
ليکڪ: رشيد سمون
0 تبصرا:
توهان به تبصرو موڪليو:
جيڪڏهن توهان جي ڪمپيوٽر ۾ سنڌي ڪيبورڊ انسٽال ٿيل ناهي ته سنڌي ۾ تبصرو لکڻ لاءِ هيٺين خاني ۾ سنڌي لکي ڪاپي ڪريو ۽ مٿئين تبصري واري خاني ۾ پيسٽ ڪري پبلش بٽڻ تي ڪلڪ ڪريو.۔
Friday 29 November 2013
سُر ڏهر
داستان پهريون
1
ڪَرِ ڪي ڳالَهڙِيُون، ڪَنڊا! ڍورَ ڌَڻِـيُنِ جُون؛
ڪِئَن سي راتَڙِيُون، ڪَنهِن پَرِ ڏِينهَن گُذارِئين؟
2
جان تو هُئَڙو سُورُ، ڪَنڊا! ڍور ڌَڻِـيُنِ جو؛
مٿي لامُنِ ٻُورُ، مورِيءَ مَڃَرَ نه ڪَرِئين.
ڪَنڊا! تُون ڪيڏو، جَڏهِن ڀَرِيو ڍورُ وَهي؟
جَسودَنِ جيڏو، تو ڪو گَڏِيو پَهِيَڙو؟
4
سَچُ ڪِ سُڪو ڍورُ، ڪنڌِيءَ اَڪَ ڦُلارِيا؛
جُنگنِ ڇَڏِيو زورُ، سَرُ سُڪو، سُونگي گَيا.
5
سُڪِي ڍورُ ڍَيُون ٿِيو، ڪنڌِيءَ ڏِنو ڪائو؛
سو پاڻي پَٽِيهَلَ ۾، اَڳِيون نه آيو؛
ماڙُهنِ ميڙائو، ڪَنهِين ڪَنهِين ڀيڻـئِين.
6
ڍورُ نه اَڳـينءَ ڍارَ، مهَندِ مَلاحَنِ لَکِيو؛
موڙي ڇوڙِيا مَڪُڙا، پَسِي پاڻيءَ پارَ؛
جَسودَنِ جيها يارَ، پِيَڙا وِيرَ وِماسَ ۾.
7
جان واهُڙَ ۾ وَهُ، تان تون، مَڇَ! نه موٽِئين؛
ڪائي ۾ ڪوه ڪَرِئين، پوءِ موٽَڻَ جو پَھُ؟
سِرَ مَٿي تُون سَھُ، مَهِميزُون مَلاحَنِ جُون.
8
جان جَرُ هُئَڙو جالَ، تان تُون، مَڇَ! نه موٽِئين؛
پَوَندِيَءِ اَڄ ڪِ ڪالَ، سانڀويُون سانگِنِ جُون.
9
جان جَرُ هُئڙو سِيرَ، تان تُون، مَڇَ! نه موٽِئين؛
آڏا اَڏي ڪِيرَ، گَھٽَ به جَھـلِيَءِ گھاتُئين.
10
مَتو آهِين مَڇَ! ٿُلهو ٿو ٿُونا هَڻِين؛
جا تو ڏِٺِي اَڇَ، تَنهِن پاڻِيءَ پُنا ڏِينهَنڙا.
11
ڪُنڍِي ڪَلِيُنِ وِچَ ۾، جَڏهِن هَنيائُون؛
موتِ نه ماريائُون، ڏورِ ڏئي وِيا ڏُکَ جِي.
وائي
لايَءِ جا وَرۡنَ کي، سا ڪانڌَ! مُنهِنجي ڪورا.
ماءُ! مارِيندَمِ ڪَڏهِين، هِنَ پِرِينءَ جي هورا؛
اَچَنِ پِرِين پَٻَکِيا، ڪَرَ ٻاٻِيهو جِئن مورا؛
سيڻين سِرکَنڊُ سَپَجي، ٻِيو عَطُرَ پِرِين اَتورا؛
ڇَپَرُ کَـٿُورِي ٿِيو، ٻِي تازِي ڦُلَنِ ڦورا؛
اَلا! عَبۡدُاللَطِيفُ کي، سانوَل ميڙِ سَنڀُوڙا.
داستان ٻيو
1
مَدِيني جا مِيرَ! سُڻُ مُنهِنجا سَڏَڙا؛
سَرَڻِ تُنهِنجي سِيرَ، تُون پارِ لَنگھائِيين پَيَڙا.
2
ڌَڻِي! سو وارِئين واءُ، جو ميڙائو سَڄَڻين؛
وَهِيءَ واٽَ مَٿاءُ، هِنئَڙي آسَرَ مَ لَهي.
3
نيڻَ جي نِهارِينِ، سي اَڄُ نه اوٺِي آئِيا؛
هَنجُون نه هارِينِ، پاڻِي پُنهُونءَ ڄامَ ري.
4
نيڻَ نِهاري مُنهِنجا، روئِي ٿِيا رَتُ؛
پُنهُونءَ هوءِ پَهَتُ، ته پارِي نِيَنِ پاڻَ سين.
5
َاڄُ اَڱَڻُ ڪيڻانِ، آسَرَ لَڳِي سورِيانِ؛
ڏُونگَرِ ڏِينهَن لَڳانِ، مانَ وَرِڪَنِ سُپِرِين.
6
اَللهَ جِئن نالوءِ، تِئن مُون وَڏو آسِرو؛
خالِقَ! تُنهِنجي کاندِ جو، پَرو پاندُ نه ڪوءِ؛
نالو، ربَّ! سَندوءِ، رَهِيو آهِمِ رُوحَ ۾.
7
صاحِبَ! تُنهِنجِي صاحِبِي، عَجَبُ ڏِٺِي سُون؛
پَنَ ٻوڙِين پاتالَ ۾، پَهَڻَ تارِين تُون؛
جيڪَرَ اچِين مُون، ته ميرِيائِي مانُ لَهان.
8
جيڏو تنُهِنجو نانءُ، ٻاجَھ به اوڏِيائي مَڱانءِ؛
رِءَ ٿَنڀين، رِءَ ٿُوڻِيين، تُون ڇَپَرُ، تُون ڇانءَ؛
ڪُڄاڙو ڪَهانءِ؟ توکي مَعلُومُ سَڀَڪا.
9
سَتَرُ ڪرِ سَتّارَ! آءٌ اُگھاڙِي آهِيان؛
ڍَڪِئين ڍَڪَڻَهارَ! ڏيئِي پاندُ پَناهَ جو.
وائي
مُون کي نِنڊَ نه نيڻين نيڻين، ڪالَهُون پوءِ لَڪَن ۾.
موٽُ تُون آيَلَ! مُنهِنجِي ماءُ! تان تو ڏُکُ نه ڪيڻين ڪيڻين؛
هُوءِ نه نينِمِ پاڻَ سين، جا ويندڙِي سيڻين سيڻين؛
ڪالهُوڻِيان اَڄُ گَھڻِي، جھورَڙِي جھيڻين جھيڻين.
ٻِيُون سَڀُ واڳِيون وَرَنِ سين، آءٌ جا واڳَڙِي ويڻين ويڻين.
هِنئَڙو ڏاڙهُونءَ گُلَ جِئن، روئي رَتڙو نيڻين نيڻين.
اَلا! عَبۡدَاللَطِيفُ چئي، مُحِبَّ اسان تُون ميڙين ميڙين.
داستان ٽيون
1
ڪَرِ ڪو ڀـيرو ڪانڌَ! مُون نِماڻِيءَ جي نِجھري؛
پِرِين! تُنهِنجي پاندَ، ڍولا! ڍَڪِي آهيان.
2
جِئن تون قائِمُ، ڪانڌ! تِئَن آءٌ وَرَ! وِلَهي نه ٿِيان؛
پَکي ڇِنان پاندَ، ڳَنڍُ نه ڄاڻي ڪو ٻِيو.
3
ڪانڌَ ٻِـيُنِ ڪيتِرا، مُون وَرُ وڏِي کاندِ؛
پاڻا ڍَڪي پاندِ، جي ڏِسي ڏوهُ اَکِـيُنِ سين.
4
وَرَ سين وِجِھيو ڪاڻِ، کَـرَ سين کِلَڻ پائِيين؛
ڀورِي! مُنڌَ اَڄاڻِ، ڪَڻَ ڇَڏِيو تُھَ ميڙِئين.
5
سُتا! اُٿِي جاڳُ، نِنڊَ نه ڪَجي ايتِرِي؛
سُلطانِي سُهاڳُ، نِنڊُنِ ڪندي نه ٿِـئي.
6
ڪِي سُمھُ، ڪِي جاڳُ، نِنڊَ نه ڪَجي ايتِرِي؛
اِيُ مانجهاندي جو ماڳُ، جو تو ساڻيھُ ڀانـئِيو.
7
جاڳَڻَ مَنجھان جَسُ، آهي اَدا! جن کي؛
لاهي جو، لَطِيفُ چئي، مَٿان قَلۡبَ ڪَسُ؛
وَرنہَ! ڪَجان وَسُ، صُبُحَ ساڻ، سَيَّدَ چئي.
8
هِي تان ٿورَڙِيُون، جي تُون، ڀورا! پَسِي ڀُـلِئين؛
راتِيُون ٻِيُون گَھڻِـيُون، جي تو اِيندِيُون هيڪِلي.
9
سُمَهَڻان ساڙو، جيڏِيُون! جيڏو ئِي ٿِيو؛
پِرِين سين پاڙو، مُنهِنجو نِنڊَ نِبيرِيو.
10
پِرَهَ ڦُٽِي، راتِ گَـئِي، جھيڻا ٿيا نَکَٽَ؛
هارِي! وِيَءَ وَٽَ، گَھڻا هَڻندِينءَ هَٿَڙا.
11
پيئِي جا پِرِڀاتِ، سا ماڪَ مَ پَسو ماڙُهئا!
روئِي ڇُڙِي راتِ، ڏسي ڏُکويَنِ کي.
12
ڍولُ مَ کڻي ٻانهَنڙِي، پِرِهَ مَ کَـڻي پاندُ؛
آءٌ پَنهِنجو ڪانڌُ، لوڪان لِڪي رائِيان.
13
ڦِريا پَسِي ڦِيڻُ، کَرِيَنِ کِيرُ نه چَکِيو؛
دُنِيا ڪارَڻِ دِينُ، وِڃائي وِلَها ٿِيا.
داستان چوٿون
1
روهِ راماڻا ڪَنِ، اَڄُ پڻ هَلَڻَ هارِيُون؛
ڪَرڳَلُ ڪُونجَڙِيَن، رائي ۾ راتِ ڪَيو.
2
وَڳَـرُ اُڪِيري سَرُ سارِيو، سُورَ چَري؛
جُھري جِھڄندي ڏِئي، سَنِيها کي سَڄَڻين.
3
وَڳَـرُ وِساري، ويٺينءَ ڪِئن ماٺِ ڪَري؟
ڪِ تو نه ماري، رُڻُ جُهڻُ سَندِي سَڄَڻين؟
4
وَڳَـرَ وِيا وَهِي، ڪالَھ تُنهِنجا ڪُونجَڙِي!
ڪَندِينءَ ڪوهُ رهِي، سَر ۾ سُپيرِيُنِ ري؟
5
وَڳَـرَ ڪَيو وَتَنِ، پِرِتِ نه ڇِنَنَ پاڻَ ۾؛
پَسو پَکِـيَڙَنِ، ماڙُهنِئان ميٺُ گَھڻو.
6
مَ لنئُن ڪُونجِي! ماٺِ ڪَرِ، چورِ مَ هِنئين چاڪَ؛
ڦَٽِيُون جي فِراقَ، سي گَھرِ گھارِيندِيُون ڪيتِرو؟
7
ڪُونجَڙِيءَ ڪالَھ لَنئِي، سَڄَڻَ وِڌَمِ چِتِ؛
آءٌ جِنين رِءَ هِتِ، گَھنگَھرَ گھارِيان ڏِينهَڙا.
8
اُتَرَ ڏي آلاپَ، ڪالَهُونڪَرَ ڪُونجَ ڪَري؛
پِرِين پَسِي مَنجِھ خوابَ، وِهاڻِيءَ وايُون ڪَري.
9
ڪُونجُون ٿِـيُون ڪُڻِڪَنآِ، جيڪُسِ هَلَڻَ هارِيُون؛
ٻَچا پوءِ اَٿَنِ، وَڃَنِ وانڌا ڪَندِيُون.
10
آيُون ڍورَ ڍرِي، اصُلَ سَندي آسِري؛
کَنڀَڙَ ڀُونءِ کَرِي، پاڻان پَـير ڏُکويا پَکَـڻين.
11
ڪُونجَ نه لَکِيو ٻاڻُ، مارِيءَ سَندي مَنَ ۾؛
اوچِتي پَرياڻَ، وَڳَـرَ هَڻِي ويڇُون ڪَيا.
12
ڪُونجَ! نه پَسِين ڪَکَ، ڍَٻُ جَنهِن سين ڍَٻيو؛
مارِيءَ ماري لَکَ، وَڳَـرَ هَڻِي ويڇُون ڪَيا.
13
مارِي! مَرِين شالَ! ڍَٻَ وَڃَنَئِي ڍَٻِيُون؛
جِئن تو اَچِي ڪالَ، وِڌو وِچُ وِرِهَنِ کي.
14
ڪَيرَ ڪَرِيندِي رِيسَ، آيَلِ! سَنگھارَنِ سين؛
جنِين جي خَمِيسَ، وارِيُون واري ڇَڏِيُون.
15
جِيَنِ سي سَنگھارَ، اَجھي جنِين گھارِيان؛
مانَ لَهَنِئُون سارَ، وِچِ وِلَهين ڏِينهَڙين.
16
جي ڀانئِين وَسَ چَران، ته سَنگھارَنِ سين لَڏِ؛
ته هاڃي سَندِي هَڏِ، ڪُوڪَ نه سُڻِين ڪَڏَهِين.
17
مَنڌِيُون مَٽِ گُڙَنِ، جھوڪَ به سُونهَنِ پَهِيَڙا؛
سَندِي سَنگھارَنِ، جُوءِ جِئاري جَڏَڙين.
18
جاڳو، جاڙيجا! سما سُک مَ سُمهَو؛
پَسو، آن پاريا، لاکو ٿو لوڙيُون ڪَري.
19
ٽاٽُونڪِينِ پَلاڻَ، سَدا هَڻَنِ کَرِکِرا؛
لاکي لوڙائِنُ جا، اَهِڙا ئِي اُهڃاڻَ؛
ڏيئِي تَنگَنِ تاڻَ، ڪُوڪَ ڪارِيندا ڪَڇَڙي.
20
ريـٻارَڻِ! رِيجھاءِ، لاکو لُولاٽِيُنِ سين؛
سائُو مانَ سَندِياءِ، ٺَٺُ مَٽائي ٺاڪُرُو.
21
لاکا لَکَ سُڄَنِ، ڦُلاڻِيءَ ڀـيرُ ٻِيو؛
جَنهن ڀَرِ راڻا، راڄِيا، ڪوٽَنِ مَنجھ ڪُنبَنِ؛
جَنهِن جو جاڙيجَنِ، سُتي سَنچو نه لَهي.
22
لاکو لکِيءَ تي چَڙهي، لَکِي لاکي هيٺِ؛
سونهرايُون سِرِ ڪَيو، ڀِيڙي ٻَڌي بيٺِ؛
ڪَندو ڏَمَرَ ڏيٺِ، صُباحَ ساڻُ سَڀَڪَنهِين.
هي تحرير ونڊيو
ليکڪ: رشيد سمون
0 تبصرا:
توهان به تبصرو موڪليو:
جيڪڏهن توهان جي ڪمپيوٽر ۾ سنڌي ڪيبورڊ انسٽال ٿيل ناهي ته سنڌي ۾ تبصرو لکڻ لاءِ هيٺين خاني ۾ سنڌي لکي ڪاپي ڪريو ۽ مٿئين تبصري واري خاني ۾ پيسٽ ڪري پبلش بٽڻ تي ڪلڪ ڪريو.۔
Thursday 28 November 2013
سُر پرڀاتي
داستان پهريون
1
اِيُّ نه ڀانَنِ ڀيرُ، جِئَن ڪينَرُ ڪِيرِيءَ ٽَنگِيو؛
سُونهاري صُبُوحَ سين، وِجِھي ويٺين ويرُ؛
توکي چَوَندو ڪيرُ، ڪِيرَتَ ڌاران مَڱَـڻو؟
2
سُتو ڪِئَن نِنڊُون ڪَرِين، رو وِهاڻِيءَ روءِ؛
سُڀان سازُ سندوءِ، پِيو هُوندو پَٽَ ۾.
سيراندِيءَ سازُ ڪيو، سُمهِين سارِي راتِ؛
جاجِڪاڻي ذاتِ، اِيَ هوءِ اَڳَهِين؟
4
جنِين سُکُ ناهِ ڪو، چارَڻَ سي چَئِجَنِ؛
رُڃُنِ راهَ پُڇَنِ، مٿي ڪُلَهنِ ڪِينَرا.
5
مُوڙهو ڀُڻين مَڱَـڻا! ڪيڏانهن هُئين ڪالَ؟
لَنگھا! ڇَڏِ، لَطِيفُ چئي، اُجَهڻَ جا اَفعالَ؛
سَپَڙَ دَرِ سُوالَ، ڪَرِ ته قيمَتَ آڻِئين.
6
چارَڻُ لَڱو، پَنڌُ گھڻو، ڪِي چوٽاڻِيءَ چَئيجِ؛
هِتِ ڪِي هلائيجِ، اُتي آءٌ نه اچڻو.
7
جيڪِي ڏَڏَنِ ڏي، ڳُجِھيان ئِي ڳُجَھ ۾؛
سي جي سُڻَنِ ڪَڏَهِين، ڪِرِتِ وارا ڪي؛
ته سازَ مِڙوئي سي، هُوندَ پِٿون ڪَنِ پَلَڪَ ۾.
8
اُتِ ڪِرِتِ وارا ڪيتِرا، ڪِرِتِ ڪَبو ڪوهُ؟
جيڪِي بَندو ڪَمُ ڪري، سو مِڙوئِي ڏوهُ؛
تون پارِسُ، آءٌ لوهُ، جي سَڃِين ته سونُ ٿِيان.
9
اُٿِيو اَٻوجھاءُ، سَپَڙَ جو سَڏُ ٿِيو؛
جِئَن اَئِين ڪِيرَتَ ڪَٽُ نه سِکِيا، تِئَن پاڻا رِيڌو راءُ؛
مڱو مون مُلاءُ، آءٌ اَوهان جو آهِيان.
10
ڏاتِ نه آهي ذاتِ تي، جو وَهي سو لَهي؛
آريُون اَٻوجَھنِ جون، سَپَڙُ ڄامُ سَهي؛
جو راءَ وَٽِ راتِ رهي، تَنهِن جُکِي تان نه ٿئي.
11
ڏَڏُ ٿِي ڏانُ گُھريجِ تُون، ڇَڏِ وِڄا وِڃائي؛
سَپَڙَ راتِ سَنباهِيا، تازِي تو لائي؛
جو ڄاڻي نه ڳائي، تَنهِن سين ٻيلي ڌَڻِيءَ ٻاجَھ ڪِي.
12
پِيو ليٽِين لُٽَ، سَڄِيُون راتِيُون سُمهِين؛
اُٿِي آڌِيءَ نه ڪَرِئين، سَپَڙَ ساڻُ سَهَٽَ؛
رُونجھي راتِ اُپَٽِيا، پيٽِنِيَئُون پاڻَيٽَ؛
ميڙي تِئان مَٽَ، چُونڊي ڀَرِيا چَارڻين.
13
ڏاتارَ ڏُکَ ڪَيا، پاڻا مَٿي مَڱَـڻين؛
"مُون دَرُ ڇَڏِيو، مَڱَـڻا! مَڱِين ڪوهُ ٻِيا؟
تَڏِهن تو پِيا، وِچان وِلَھا ڏِينهَڙا."
14
مَڱُ تَنهِين کان، مَڱَـڻا! جو ڏِيهاڙي ٿو ڏِئي،
ڪُوڙا دَرَ دُنِيا جا، جاجِڪَ! مَڱِين جي؛
سُڀان توهِين کي، موٽي ڏِيندا مُنهَن ۾.
15
کَڙَھَ اَڳِيان کَپُ، ڏِهاڻِي ڏاتارَ جي؛
لَنگھا! لاهِ مَ لِکَ سِيئَن، مَٿان چانئُٺِ چَپُ؛
مَڱَـڻهارَنِ مَپُ، ڪونهي ٻِيو ڪِيرَتَ ري.
16
سَپَڙُ ساهُ پَساهِ، جاجِڪ! جِمَ وِسارِئين؛
ريهي رُپي سَندِيُون، تَندُون تُنبي کي پاءِ؛
لَنگھا! تون لِيلاءِ، اڳِيان وڃِي اُنَ جي.
17
تُون سَپَڙُ، آءٌ سيڪَڙُو، تُون صاحِبُ، آءٌ سَڳُ؛
پُڇِي تُنهِنجو پَڳُ، ڪُلهي پاتُمِ ڪِينَرو.
18
تُون سَپَڙُ، آءٌ سيڪَڙُو، تُون ڏاتارُ، آءٌ ڏوهُ؛
تُون پارِسُ، آءٌ لوهُ، جي سَڃِين ته سونُ ٿِيان.
19
اُڀِرِيو تارو، اُٿِي وَرَ وِهاڳُ ڏي؛
سَپَڙُ رِيسارو، چِتِ پَرِکي چارَڻين.
هي تحرير ونڊيو
ليکڪ: رشيد سمون
0 تبصرا:
توهان به تبصرو موڪليو:
جيڪڏهن توهان جي ڪمپيوٽر ۾ سنڌي ڪيبورڊ انسٽال ٿيل ناهي ته سنڌي ۾ تبصرو لکڻ لاءِ هيٺين خاني ۾ سنڌي لکي ڪاپي ڪريو ۽ مٿئين تبصري واري خاني ۾ پيسٽ ڪري پبلش بٽڻ تي ڪلڪ ڪريو.۔
سسئي داستان اٺون
داستان اٺون
1
مارڳُ مٿاھون ٿيو، مارڳ چڙھي ڪيرَ؟
سا پُڇي ساٿ سويرَ، جائِي مارڳَ تي مري.
2
جي تون مارڳَ تي مرين، وڏا طالع تو؛
سانولُ ساڳي سو، مٿان تو ھٿ ڏئي.
مَلھِي مارڳ مرُ، تان تون تنين جي ٿئين؛
جبل ھار نه جرُ، ارتو اَکَڙين مون.
4
مارڳ جي مُئينءَ، تان ھُئينءَ ھوتياڻين ھنجَ ۾؛
وڃي ڪيچ سُئينءَ، تان ويچاريءَ وسُ ڪيو.
5
مارڳ مرن جي، ور تنين کي ويجھڙو؛
ھَي ھَي ھوتن کي، ٿئي ارمان انھن جو.
6
مارڳ مرڻ آھ، گھوريو جيڻ جيڏيون؛
پير نه پوئيون پاءِ، عاشقَ مرُ اڳي ٿئين.
7
مارڳ آھ مرڻ، جيڏيون ھن جيڻ کَـئُون؛
وس ويچاريءَ ايترو، ڪوڪان ڪانڌ ڪرڻ؛
ٻاروچا ٻُرڻ، ٿيو ڪم ڪوھيار جو.
8
مارڳ مران شال، دعا ڪريجو جيڏيون؛
ھوت ھھڙي حال، مانَ مٿان مون ھٿ ڏئي.
9
مٿي راھ رئان گھڻو، ڪا مون لهن ڪل؛
ماڙيون سڀ محل، ويٺي ورھ وسائيان.
10
مٿي راھ رئان گھڻو، آءٌ اوٺارن ڪاڻ؛
ھاريون ايندم ھاڻ، ڏک ڪڍندم ڏيل مون.
11
مٿي راھ رئان گھڻو، آءٌ تنھن لَعلَن لَڳِ؛
جَتَ ٻيا ڀِي جَڳِ، منھنجو پيچ پنھونءَ سان.
12
مٿي راھ رئان گھڻو، ڪارڻ ڪيچيڙن؛
سِگھا شال اچن، ڪَرن غور غريب جو.
13
مٿي راھ رئان گھڻو، ڪارڻ ڪوھياري؛
مُئيءَ کي ماري، وڃ مَ منھنجا سُپرين.
14
سچو ٻَڌي سندرو، لَڪين ڪندي لوچَ؛
ٻَڙيون لڳ ٻروچ، مٿي راھ رئان گھڻو.
15
اديون آريچن جي، ڪافؤن پونديم ڪل؛
ڪارڻ ڪوھيارل، مٿي راھ رئان گھڻو.
16
ھُو سياڻا سُپرين، عاجز ھِيءَ اَڄاڻ؛
آءٌ ڪوھياري ڪاڻ، مٿي راھ رئان گھڻو.
17
ھوندي ھوتياڻن جي، ھيءَ ويچاري وڳِ؛
آءٌ تنھن لالَن لڳِ، مٿي راھ رئان گھڻو.
18
اندر آڳ عشق جي، ويو ٻاروچو ٻاري؛
ڪارڻ ڪوھياري، مٿي راھ رئان گھڻو.
19
ڪاف ڪشالا ڪيترا، ٿَڪيءَ مون نه ٿِيَن؛
جيڏيون ڪاڻ جَتَن، مٿي راھ رئان گھڻو.
20
ڪاف ڪشالا ڪيترا، ڪڏھن مون نه ڪيا؛
وٽؤن ھوت ويا، کڻي ساٿ سويل جو.
21
ڪاف ڪشالا ڪيترا، پڄن مون نه ھَٿاءُ؛
اَچ آرياڻي آءُ، ٿي وسيلو وڻڪار ۾.
22
ڪاف ڪشالا ڪيترا، پري آھن پَنڌ؛
رويون چُمان رَند، آيل اوٺارن جا.
23
ڪاف ڪشالا ڪيترا، مارڳ آھ منزل؛
آھ ڪوھيارل ڪل، نامِيا نماڻِن جي.
24
ڪاف ڪشالا ڪيترا، ھزارين فرسنگ؛
نھاري ڏي ننگ، ڪر ور ويچاريءَ جي.
25
ڪاف ڪشالا ڪيترا، ڪوڙين آھن ڪوھ؛
مون کَـئُون جھاڳڻ نه ٿِيَن، رُڪؤن ڏاڍا روھ؛
تنھنجي پُڄان توھ، نا ته ناھم حال ھلڻ جو.
26
ڪاف ڪشالا ڪيترا، آھن جال جبل؛
لھ ڪميڻِيءَ ڪل، ٻاروچا ٻاجھ ڪري.
27
ڪاف ڪشالا ڪيترا، دقت اَئُون تصديع؛
اَچي پَھچج پِي، مون ھن نماڻيءَ تي.
28
ڪاف ڪشالا ڪيترا، ڪڏھن ڪين ڪيام؛
سلھاڙي ساٿ سان، کڻي ھوت ويام؛
ووڙڻ وڻ پيام، قسمت سانگي ڪيچ جا.
29
ڪاف ڪشالا ڪيترا، مارڳ مٿاھون؛
ڇوريءَ کي ڇپرين، ڇڏي وئين ڇاھون؟
توکي ڪري سپرين، دردمند دانھون؛
تون اچج آڳاھون، نا ته ٿي دوست دم ڏيان!
30
ڪاف ڪشالا ڪيترا، جِتِ جانارن جايون؛
غفائن غارن ۾، اُت بيحد بلايون؛
مانديءَ کي مارڻ لءِ، نڪتيون نِنايون؛
مون سِر تي سھايون، سڀ آريءَ سندي عشق ۾.
31
ڪاف ڪشالا ڪيترا، بَر وڏا بئبان؛
لانگھا ھِڪُ لَڪَن جا، ٻيا ڪوھن ۾ ڪُھدان؛
اڳيان ڏينَم ڪينڪي، ھلڻ ھي حيوان؛
آءُ آرياڻي اَڳوان، ٿرُ مون نه ٿيلھيو ٿئي.
32
ڪشالي مؤن ڪمُ، ٿوري ڏينھن مؤن ٿئي؛
سوز گداز ۽ غم، رھبر ٿيندو راھ ۾.
33
قدر منجھ ڪشال، مون تان لڌو جيڏيون؛
وڌي وِٿ وصال، يڪسان يڪايڪ کَـئُون.
34
موٽي آيس ماٺ ۾، تان ڪيو شوق شڪار؛
ھَي ھن نماڻيءَ کي، ووڙڻ ٿيو وڻڪار؛
طلب سين تڪرار، ڪشالي مؤن ڪم ٿيو.
ڪافي 1
پارؤن تان پِريَنِ، جيڏيون، اچن اُھي اولانڀا.
تيلھان ترسين تار ۾، جيلھان محبت ناھي من.
ڪيئن چانگار چِڙن جي، ڪوڙي پيڙءِ ڪن؟
سڪ سچي جن ساھ کي، سي تارؤن نا ترسن.
ڪين اسان کَـئُون اَنھنجون، ڳالھيون ٿيون وسرن.
آءُ اسانجي پار ڏي، ٻيون تان ڏيئي ٻَن.
عشق "سچو" جن آھيئي، سي تان روءِ رَسَن.
ڪافي 2
ڪاڪيون مون ڏي ڪالھ، دلبر لکيا دلاسا!
اِيندا اَڱڻ سي تانھنجي، جَن لءِ سِڪينءَ ٿي سال.
ھاريون! ھجر فراق جو، واريو ورق وصال.
سَرھو ٿيڙو ساھُ مون، لاٿؤن ڪُل ڪَشال.
ڪَرم ڪيائون پانھنجو، مُنھنجي ني ڇاھي مجال.
تِرُ نه ماندو تون ٿِئين، لَھندءِ "سَچو" سنڀال.
ڪافي 3
ديواني ھِن دل ڪَيَوَ، ڪو دوست دلاسو ڏيو!
تو ٻاجھَون سانول سائين، چئو ڪير ڪو پُڇندو ٻيو؟
توھون الاجي ڪيئن سائين، سو واعدو وسري ويو؟
گُھرجي سعيو تَنھن جو گھڻو، جو پيش اوھان جي پيو.
ڪنھن کي ڏيان ھِيءَ دانھڙي، ھَي بِرھ بيراڳي ڪيو.
ھَي ھَي نِي ھھڙو حالڙو، اَي يار تان تو ريءَ ٿيو.
ھِيءُ ساھ منھنجي سَرير مؤن، ھَي تان تنھنجي نازن نِيو.
نِجھري نِماڻيءَ جي اَچي، ھڪ ڏينھن پاءِ لالن لِيو.
ڪيو ڪالھ ھادي قول تو، مِڙني اڳيان مون سان اِھو.
ھوندس "سچو" توساڻ آءٌ، تو پِيرُ 'عبدالحق' چيو.
ڪافي 4
عشق اَکين نيئي لايو، مَستانن سان!
سِر مٿي مون سَرتيون، وِرھي مينھن وسايو.
البت وينديس اوڏنھن، پَلُ پاڙيچون نه پايو.
آءٌ ڪيئن ويھان ماٺ ڪري، سورن ھت سِجھايو.
جا سيبايَوَ سَرتيون، ڳالھ اُھائي ڳايو.
حاصل آہ حبيب جو، "سچوءَ" تي سڀ سايو.
ڪافي 5
مون کي مِھڻا ڏئي، مَرُ ڪا پارؤن پِرينءَ جي!
ھيءَ تا حبيبن ري، پيالا زھر ٿِي پئي.
ڏوڙو ڏک مون پرائيو، ھَي دوست جي وئي.
روز پرينءَ جي پار ڏي، مون کي نينھن ٿو نئي.
سارو ئي ڪم "سچو" ٿيو، پُٺيءَ دوست جي پئي.
ڪافي 6
پائي ڏوھ پنھنجي اندر ۾، آءٌ دوست تو در آئيان!
راتو ڏينھان پنھنجي روح ۾، تنھنجا سوين ڳڻ ڳائيان.
ڏٺ ڏوراپو ٻُڌي، آءٌ پلؤ توکي پائيان.
زاريون ضعيفيءَ مؤن ڪري، پرين توکي پرچايان.
جا تو پڻي پيزار جي، سا کھ لِڱن کي لائيان.
سڀ ڳالھ پنھنجي سِرَ جي، توکي "سچو" سمجھائيان.
ڪافي 7
وڃي شال ڏسان، پنھون، تنھنجو ڪيچ واليءَ وسايو!
اَديون اوٺارن کي، آيل، رتيءَ منجھ رسان.
ڪاڪيون ڪوھيارل کي، آيل، پُڄِي شال پسان.
وندر جي واٽن تي، آيل، گوڏن ڀر گسان.
ھاريون ھوتياڻن جي، آيل، ويڙھي منجھ وسان.
وڃي ڪيچ وڻن ۾، آيل، ھوتن ساڻ ھسان.
"سچو" سپرين سان، آيل، ڪنديس چاھ چَسان.
ڪافي 8
ٿيون ورڻ جون وايون، يار سانگيڙي جون!
ھٿ پانڌيءَ جي، پارؤن پرينءَ جي، اھي سي خبران آيون.
ڪُونجان ھزارين ڪيچ وڻن ڏھون، اسان ڏي يار اُڏايون.
اڱڻ اُھوئي اسان پرين جو، شل جدا نه ھونديون جايون.
ڪيئي ڪتابتان پنھنجي اَچڻ جون، مون ڏي سي ھوت ھلايون.
ناھن ڳالھيون ھي ڳَرھَڻ جھڙيون، "سچو" ري سوز سَلايون.
ڪافي 9
ھاڻي ڪنھن سان ڳَرھيان ڳالھ، ھاريون پنھنجي حال جي!
پرين نيندا پاڻ سان، ڀينر، پنھنجي ڀال.
ڪرڻ عرض عجيب کي، منھنجي ڇاھي مجال.
ڪندي پورھيو ڪيچ ۾، جي نين نماڻي نال.
ڪافي 10
منھنجي ساھ سڄڻ کي ساريو،
مون کي ڳالھ تنھين جي ڳاريو،
ھوءِ ھوءِ ھوءِ!
اَديون آرياڻن جي، وڃي توڏن تونگِ تنواريو.
مون من گڏي گوندرين، ڪيچي ڪيچ قراريو.
ھِھڙن ھوتاڻن کي، وريتيون نه وساريو.
جيءُ سَچوءَ جو سرتيون، سندن عشق اُجاريو.
ڪافي 11
ڇَپَر تان نه ڇڏيندين، ڀلوڙي، پنھل يار!
پاڻ سڃاڻي پانھنجو، گولي ساڻ گڏيندين.
اڱڻ آسروند جي، آرياڻي تو ايندين.
اھو اٿم آسرو، نال نماڻي نِيندين.
پکا پکن سامھون، اوري شال اَڏيندين.
سڪ ۽ سور "سچوءَ" کي، بلوچا، بخشيندين.
ڪافي 12
گھوريو ھي ته ڀنڀور، مون سڱ ٻاروچن سان!
مَرَڪُ تان معذورِ کي، سندو ھوتن ھور.
راتيان رئان وڏ ڦڙا، ڏينھن سارو ئي ڏور.
آھي آرياڻيءَ جو، ديوانيءَ کي دور.
سچو ڳالھ اُنھيءَ جي، شوق مچايو شور.
ڪافي 13
ديس اسان جڙي آيو،
ٻڙيون، ٻاروچو؛
مولىٰ سو آڻ ملايو!
اَچڻ ٻاروچي جي ڪل نه آن کي، تيلھان ٿيون ورھ وسايو.
ويڙھي اوھانجي وسي ٻاروچو، پري ڇو پنڌ پڇايو؟
اڱڻ اوھان جي آھي سدائين، گھوري تان پاڻ گھمايو.
آءٌ نماڻي عيبَن ھاڻِي، پاڻ پرينءَ پرچايو.
پنڌُ ويٺي يار "سچوءَ" جو، ڪيو سو ھوتَ سَجايو.
ڪافي 14
اَچن ٿا پرين اَچن ٿا،
سل ڪي ساٿي، اَچن ٿا؟
طرف اسان جي ھين تياري، پَھَ اڃا ڪي پَچن ٿا؟
اديون آتش عشق جا، من ۾ مچ مچن ٿا.
پَسڻَ ڪارڻ پرينءَ جي، نينھن وارا ھِت نَچَن ٿا.
"سچو" سُورھيه ڪيترا، رنگ انھيءَ ۾ رچن ٿا.
ڪافي 15
اھا ڳالھ سڄڻ تنھنجي، ڪنھن سان آءٌ تان ڪريان؟
اوھان ٻاجھون سپرين، ويٺي ھِت ڏکڙا ڏريان.
ھي سِرُ سارو ساھ سان، آڏو تنھنجي دوست ڌريان.
وِرھَ اوھان جي ھت وساريا، پاڄاڻن کي پنڌڙا پَريان.
دوست اوھان ريءَ ديس اُنھيءَ ۾، سورن جا ٿي سڏڪا ڀريان.
"سچو" چوي سپرين، تنھنجي صورت ريءَ ويٺي سور تريان.
ڪافي 16
منھنجو ھوت پنھونءَ سان، نينھڙو لڳو!
پَرو پِيڙم پاڻ مون، ڀينر ڙي منھنجو ڀول ڀڳو.
ٻيائيءَ جو بند پيو، ڪاڪِيون ٽوڙيو عشقَ ٽڳو.
مون کي اوڏنھن آئيو، سرتيون سندو وِرھ وڳو.
پرين "سچو" آھي پاڻ سان، جيئن سُئيءَ منجھ سَڳو.
هي تحرير ونڊيو
ليکڪ: رشيد سمون
0 تبصرا:
توهان به تبصرو موڪليو:
جيڪڏهن توهان جي ڪمپيوٽر ۾ سنڌي ڪيبورڊ انسٽال ٿيل ناهي ته سنڌي ۾ تبصرو لکڻ لاءِ هيٺين خاني ۾ سنڌي لکي ڪاپي ڪريو ۽ مٿئين تبصري واري خاني ۾ پيسٽ ڪري پبلش بٽڻ تي ڪلڪ ڪريو.۔
Wednesday 27 November 2013
سُر ڪارايل
داستان پهريون
1
"وَحۡدَهٗ" وائِي، چَڙَهندي چَيائِين؛
سو لُڙُ لَنگِھيائِين، جِتي پارَکَ پَکِيان.
2
ٻَگَھنِ سين ٻاڻُ هَڻِي، اُڏاڻو آڪاسِ؛
جِتي پِرِين سَنداسِ، سو سُر مَڻي هَنجَڙو.
اکڙيُون اوڙاهَ ۾، اُڀو تَڪي تارِ؛
پِٿُون جي پاتارِ، هَنجُ تنِين جو هيرَئُون.
4
وَڃِين نه پيهِي، پِٿُنِ لَءِ پاتارَ ۾؟
ڪنڌِيءَ ۾ ڪيهِي، هاجَ تُنهِنجِي هَنجَڙا.
5
ٿِيو حُضُورِي هاڻِ، سوجھا پِيَسِ سَرَ جي؛
کَنڊي لَڌِي کاڻِ، پَکِـيَڙي پاتارَ ۾.
6
اڇو پاڻِي لُڙُ ٿِيو، ڪالُورِيو ڪَنگَنِ؛
اِيندي لَڄَ مَرَنِ، تَنهِن سَرَ مٿي هَنجَڙا.
7
هَنجَنِ سين هيڪارَ، جي ڳَڻَ ڪري نِهارِئين؛
ٻَگَھنِ ساڻ ٻِيهارَ، ٻيلَھ نه ٻَڌِين ڪَڏهِين.
8
آءُ اُڏامِي هَنجَڙا! سَرَ ۾ سارِينَئِي؛
مَتان مارِينَئِي، پاڙِهيري پَھُ ڪَري.
9
ڪَؤنرَ پاڙُون پاتارَ ۾، ڀَؤنر ڀِري آڪاسِ؛
ٻِنين سَندي ڳالِھڙي، رازِقَ آندِي راسِ؛
تَنهِن عِشقَ کي شاباسِ، جَنهِن مُحبَتي ميڙِيا.
10
ڪَؤنر پاڙُون پاتارَ ۾، ڀَؤنرُ ڀِري ۾ سُڃَ؛
ٻِنِين سَندِي ڳالھڙِي، عِشق اِيُّ اُهڃَ؛
توءِ نه لَهينِ اُڃَ، جي پِيو پِيَنِ پاڻَ ۾.
11
جيهَرَ لوڪُ جَھپَ ڪري، اوهيرَ اُڏامَنِ؛
پِٿُون جي پاتارَ جا، چيتارِيو چُڻَنِ؛
ڪوهُ ڪَندا کي تَنِ، پاڙِهيڙِي پَہُ ڪَري؟
12
وِيا مورَ مَرِي، هَنجُ نه رَهِيو هيڪِڙو؛
وَطَنُ ٿِيو وَرِي، ڪُوڙَنِ ڪانِيَرَنِ جو.
داستان ٻيو
1
سو پَکِي سو پِڃِرو، سو سَرُ سوئِي هَنجُ؛
پيهِي جان پَرُوڙِيو، مون پانهِنجو مَنجُھ؛
ڏِيلَ جَنهِن جو ڏَنجُھ، سو مارِي ٿو مَنجِھ ڦِري.
2
سَنها ڀانءِ مَ سَپَ، وياءَ واسِينگَنِ جا؛
جَنِين جي جَھڙَپَ، هاٿِي هَنڌان ئِي نه چُري.
3
آسَڻَ جن اَريجَ ۾، اُوءِ ڪَڇَرَ وِهَ کَري؛
تِن جا مُنهَن مَلَڪَنِ جَهِڙا، ٽِڪو نان نه ٽَري؛
جي اُنهِين ساڻُ اَڙي، ته ڪانهي جاءِ جَرِيءَ جي.
4
آسَڻَ جن اَريجَ ۾، تن جي وِهُ جو وَرَنُ ٻِيو؛
تن جو ڪَنڊو ئِي ڪَمُ ڪَري، جي مَٿِسِ پيرُ پِيو؛
پُرِيَنِئان آهي پَڌِرو، تن نانگَنِ جو نِهو؛
ڪِلي ويلَ ڪِهو، جو سامُهون ٿِئي سَپَنِ کي؟
5
ڪَنهِن ڪَنهِن ڪاريءَ ذاتِ کي، مورَ به مَٽائِينِ؛
جي چَتُرا چَکِيا ڪَري، ته وَڳَ وَرائي ڏِينِ؛
ساٿَ سَمُورا نِينِ، جي مَٺين ڀانئي موٽِيا.
6
پَهرِين ڪاري نانگَ جِي، ڪو ڇِرڪِيَلُ ڇيڙَ ڪَري؛
هي هَڻي ڏَنگَ ڏَسائِيو، ته ويجھو تان نه وَري؛
جيڪي ٽَپِ مَري، جيڪي سِڪي صِحَتَ کي.
7
کَـپُرَ! گاروڙِيُنِ سين، وڏو وِڌُءِ ويرُ؛
نانگَ! نه ويندين نِڪِرِي، تو ڏَرِ مَٿي پيرُ؛
هِيُّ تنِين جو ڊيرُ، جن جُهوناڳَڙُھ جَلائِيو.
هي تحرير ونڊيو
ليکڪ: رشيد سمون
0 تبصرا:
توهان به تبصرو موڪليو:
جيڪڏهن توهان جي ڪمپيوٽر ۾ سنڌي ڪيبورڊ انسٽال ٿيل ناهي ته سنڌي ۾ تبصرو لکڻ لاءِ هيٺين خاني ۾ سنڌي لکي ڪاپي ڪريو ۽ مٿئين تبصري واري خاني ۾ پيسٽ ڪري پبلش بٽڻ تي ڪلڪ ڪريو.۔
سُر پورب
داستان پهريون
1
ڪري، ڪانگَ! ڪُرنِشُون، پيرين پِرِينءَ پَئيجِ؛
آءٌ جو ڏِيَنئِي سَنِيهو، وِچ مَ وِساريجِ؛
اَللهَ لَڳِ، لَطِيفُ چئي، ڳُجھو ڳالِهائيجِ؛
چُئان تِئَن چئيجِ، ته کِنياتا! خوشِ هُئين.
آءُ اُڏامِي، ڪانگَڙا! پارانڀانِ پَچارِ؛
ويـهِي هِتِ وِصالَ جو، تان ڪو تِرُ تَنوارِ؛
جي ڏِسَڻَ ۾ ڏيسارِ، سي اُڏامِي آڻِ پِرِين.
3
پارانڀانِ پَچارِ، مٿي لامَ لَطِيفُ چئي؛
ڦيرِ مَ فَضِيلَتَ تُون، جا ڪُرَ اَوَان جِي ڪارِ؛
جي ڏِٺي ۾ ڏيٺارِ، سي اُڏامِي آڻِ پِرِين.
4
وَهِلو وَرُ، وَرِيا پِرِين، آءُ ڪانگا! لَنئُن لاتِ؛
وِيا جي قَلاتِ، سي اُڏامِي آڻِ پِرِين.
5
ڪانگَلَ! سي ئِي ڪوٺِ، پِرِين جي پَرڏيہِ وِيا؛
جنِين رِءَ جَهانَ ۾، اَکَڙِيُنِ اَروٺِ؛
اللهَ لَڳِ، لَطِيفُ چئي، ڪَجِ ڳاراچو ڳوٺِ؛
جي ڏَمِرِيا ڪَنهِن ڏوٺِ، سي اُڏامِي آڻِ پِرِين.
6
پِرِين جي پَرديسَ ۾، تِنِ جي ڪانگا! ڪَجِ خَبَرَ؛
ته سَڀِ مَڙهايان سونَ سين، پکِي! تُنهِنجا پَرَ؛
گُھمِي مَٿان گَھرَ، ڏِجِ پارانڀا پِرِينءَ کي.
7
ڪڍِي، ڪانگا! تو ڏِيان، هِنئون ساڻُ هَٿَنِ؛
وَڃي کاءُ وِلاتَ ۾، اڳيان عَجِيبَنِ؛
پِرين مانَ چَوَنِ، ته هِئَن قُرِبانُ ڪيرُ ٿِئي!
8
ڪانگَلَ قَرِيبَنِ جا! اچِي وائِيءَ وَڻُ؛
تو ۾ بُوءِ بَهارَ جِي، مُشڪَ کَـٿورِيءَ مَڻُ؛
اچِي عَجيبَنِ جو، اورانگِھجِ اَڱَڻُ؛
تو کي پَسِي تَڻُ، سُورَنِئان صافُ ٿِئي.
9
آندِيوُن ڪانگَ قَرِيبَ جُون، اَڄُ واڌايُون واهَ؛
مَنَ مُرادُون پُنِيُون، ٿِيون سَرَهائِيُون ساهَ؛
آندا پِرِين اللهَ، سَڏَ مُنهِنجا سابِ پِيا.
10
ڪانگَلَ! تُنهِنجِي ڇانگَ، جَڏو جِيُ جِياريو؛
مٿان لامُنِ لَتَ ڏِيو، ٻولِئين سِرِ ٻيلانگَ؛
اُڏِرُ مٿان ڦانگَ، ته گَھرِ آوَنِ سُپِرِين.
11
ڪانگَلَ! نيئِي ڪانگِ، مُنهِنجِي ڏي مَحِبُوبَ کي؛
"لالَنَ! لايَـئِي ڏِينهَڙا، ڪَنهِن سِٽاڻي سانگِ؛
اَوان رِءَ اَڙانگِ، ويٺِي وِرِهَ وَسائِيان."
12
رِءَ پِرِيان پَرديسَ ۾، وِرِهَ وَڌِي ڪِي وَسَ؛
اَکِـيُون پارِ پِرِيُنِ جي، ٿِيوُن گامَ نِهارينِ گَسَ؛
ڏِيندا پانڌِي ڏَسَ، کِينءَ جُون آڻي خَبَرُون.
13
زاغَ! تُنهِنجِي ذاتِ جو، ٿورو مَٿي مُون؛
اُڏامِجِ، عَبۡدُاللَّطِيفُ چئي، صُبحَ سيڻَنِ ڏُون؛
ڪَجِ وينَتِـيُون وِتَرِيُون، ٻاجھائِجِ ٻَهُون؛
ته "لالَنَ! ڪونَ لَـهُون، جِھو تو جَهانَ ۾."
14
قَرِيبَنِ جو ڪانگڙو، مٿي ٽارَ ٽِلي؛
کَـڻِيو کِنياتو خَبَرُون، کِيرُون ڏِيو کِلي؛
لائِي جَنهِن لالَنَ سان، مُنهِنجي باتِ بِلي؛
سو وَرُ چَشِمَنِ سان چَلي، جو دَرِبارِي دوسَ جو.
داستان ٻيو
1
تَن اَکِيُنِ اُتان سُکَ، کِلندي کَڻَنِ جي؛
پِرِيُنِ پاٻوهَڻَ سان، ڏُورِ ڪَيا سَڀِ ڏُکَ؛
ماڙُهنِ ليکي بُکَ، سامِي سُورَ سَنَا ڪيا.
2
سامي چائِيـين، سُکُ طَلبِئين، سِکِـئين نه، سامِي!
اَڃا اورِئين پَنڌَ ۾، ويٺين وِسامِي؛
گُـرَ کي تُون نه گَڏِئين، چائِيـين اِنعامِي؛
دائِمُ مُدامِي، پورو رَهِجِ پِرِينءَ سين.
3
پُورَبِيا پُوري وِيا، آسَڻَ آڌِيءَ راتِ؛
سُيَمِ نه سَنياسِيُنِ جُون، پَچارُون پِرڀاتِ؛
ڪا جا جوڳِيءَ ذاتِ، مِٽَ نه معذُورَنِ جا.
4
مٿي راهَ رَوان ٿِيا، پُورَبِ پُورِيائُون؛
هي گَھرُ گھورِيائُون، آڳانڍِيائُون اڳِيان.
5
پُورَب پُورَب تَبِ ڪَرُون، جَب هِنئَڙي آوَنِ پُورَ؛
سِڪَندي کي سَڄَڻين، نِڪُون لايُون نُورَ؛
مارِيَسِ تَنهِن سُورَ، جِئَن ساڄَنُ سُڄي، نه مِلي.
هي تحرير ونڊيو
ليکڪ: رشيد سمون
0 تبصرا:
توهان به تبصرو موڪليو:
جيڪڏهن توهان جي ڪمپيوٽر ۾ سنڌي ڪيبورڊ انسٽال ٿيل ناهي ته سنڌي ۾ تبصرو لکڻ لاءِ هيٺين خاني ۾ سنڌي لکي ڪاپي ڪريو ۽ مٿئين تبصري واري خاني ۾ پيسٽ ڪري پبلش بٽڻ تي ڪلڪ ڪريو.۔
Tuesday 26 November 2013
سُر ڪاپائتي
داستان پهريون
1
توڻي تُون ڪاتارِ، جِمَ هيڪِلِي ڀيرِئين؛
ڏِٺِي ڪا ڏُئارِ، صَرافَ اِنَهِين سُٽَ ۾.
2
جان ڪَتِين تان ڪِتُ، هِيءَ هَڏِ وِهاڻِي؛
ڪاپائِتِي سَڀَڪا، ڪِتي سيباڻِي؛
ڄاتو جِن ڄاتِي، تِنِ هَٿان پَهِي نه ڇَڏِي.
هيءَ هَڏِ وِهاڻي، جان ڪَتين تان ڪِتُ؛
ڪو پنَهِنجي عِيدَ کي، ڀيري ڪَجِ ڀَرَتُ؛
مَتان روئِين رَتُ، صُباحَ وِچَ سَرتِيين.
4
ڪَتَڻَ جي ڪانه ڪَرِين، سُتي ساهيِن هَڏُ؛
صُباحَ ايندَءِ اوچِتو، عيدَ اُگھاڙَنِ گَڏُ؛
جِتِ سَرتِيون ڪَندَءِ سَڏَ، اُتِ سِڪَندِينءَ سينگارَ کي.
5
اَڄُ پڻ اُجَھڻَ کي مَرِين، نَڪِي ڪِتُءِ ڪالَ؛
ڀوري! توسين ڀالَ، ڪانڌُ ڪَرِيندو ڪيترا؟
6
اَڄُ پڻ اُجَھڻَ کي مَرِين، نَڪِي ڪِتُءِ ڪالَ؛
مونا اُٺجِي اُکَڙِيا، اَرٽَ ڍَرڪِي مالَ؛
هَيءِ! تنِين جي حالَ، جن ڪاپي منجھان ڪِينَ ڪَيو.
7
سي تو ويهي وِڃائِيا، جي ڪَتَڻَ سندا ڏينهَن؛
اَرِٽَ اوڏِي نه ٿِئين، ڀورِي! ڀوري سِيئَن؛
ڪَنڌُ کَـڻندِينءَ ڪِيئَن، اَڱڻِ عجِيبَنِ جي؟
8
سونَ سارِيڪا هَٿَڙا، ڪوهُ نه ڪَتِين رَڏِ؟
ويهِي ڪُنڊَ، ڪاپو ڪَرِ، گُھتُون گوهِيُون ڇَڏِ؛
ته صَرافاڻي سَڏِ، مَرَڪِيو هُوندَ مَٽائِيين.
9
ڀَڳو ئِي ڀيرِ، جانسين رَتو راسِ ٿِئي؛
بُرِيءَ بيڪارِيءَ سين، هارِي! پاڻُ مَ هيرِ؛
ڪِتُ ڪَتِينديُون ڪيرِ، نَئين سين نه ڄاڻِجي؟
10
ڀيرِئين ۽ ڀانـئِيين، اِئَن وِڏُوڻو ڪانڌُ؛
ويٺِي اورِ اَرَٽَ سين، ڳِچيءَ پايو پاندُ؛
ته تُنهِنجو ئي وِڻواندُ، ڪِتو وِتو نه ٿِئي.
11
چائُتِ پائي چِتَ ۾، سَنهو ڪَتيو جَنِ؛
تِنِ جو صَرافَنِ، دُڪو داخِلِ نه ڪَيو.
12
مُحَبَتَ پائي مَنَ ۾، رَنڍا روڙِيا جَنِ؛
تِنِ جو صَرافَنِ، اَڻَ تورِيو ئِي اَگھائِيو.
13
ڪو جو وَهُ ڪاپائِتِيَنِ، ڪنبَن ۽ ڪَتَنِ؛
ڪارَڻِ سُودَ سَوارِيُون، آتَڻَ مَنجھ اَچَنِ؛
اُنِ جِيءَ سُونهَنَ، سَيَّدُ چئي، صَراف ئي سِڪَنِ؛
اَگِھيا سُٽَ سَندَنِ، پائي ترازِيءَ نه تورِيا.
14
سُٽُ اُنيِن جو سَڦرو، جي پَرِ ۾ پِڃائِينِ؛
آوازُ اَرَٽَ جو، ساهَ نه سُڻائِينِ؛
لِڪايو، لَطِيفُ چئي، ڪَنبِيو ڪَتائِينِ؛
جي ماڻِڪَ موٽائِينِ، توءِ مُلُھ مَهانگو اُنِ جو.
15
ڪي اوبِينِ عَرَبَ ۾، ڪي ڪابُلَ مَنجِھ ڪِتَنِ؛
سُٽُ اُنِ جو سَڦَرو، مَٽِيو ماڻِڪَنِ؛
قادرَ ڪِيمَ ڪَڍَنِ، ٿيلهي ٿُلهي وارِيُون.
16
ڀيرِئين، ۽ ڀانـئِيـين، ڀانـئِڻُ ڀَڃي ڇَڏِ؛
ڪِتو وِتو پورِهيو، هوڏَ وِجَھنديَءِ هَڏِ؛
هِتي ڏيڍو مَٽِجِ ڏَڏِ! جتي ڏَڪَنِ ڏَهَسئي وارِيُون.
17
اولياڻِيانِ اَرَٽَ، ڪيڏانهن ڪَتَڻَ واريون؟
پَهيُون مٿي پَٽَ، لُڙِجَنِ لاکِيڙَنِ جُون.
18
ڪَتي ڪَتي ڪالَھ، اَڄُ نه آتَڻِ آئِيُون؛
اَرَٽُ اُکلي مالَھ، پُوري ويئِيون نِجُھرا.
19
نه سي وَؤڻَ وَڻَنِ ۾، نه سي ڪاتارِيُون؛
پَسِيو بازارِيُون، هِنئَڙو مون لُوڻُ ٿِئي.
20
تاڃِي توريائُون، عَيبَ نِڪتا اَڳِيان؛
ڪوٺي ڪاپائِتِيُنِ کي، پَرِ ۾ پُڇِيائُون؛
اَگَلَڙي آءٌ، مُون کان ڀِڙا ڀَڳا نه ٿِيا.
وائي
ڪا هِنئين سين لاءِ ڀوري! ڪا هِنئين سين لاءِ.
تُنبائي تاڪِيدَ سين، جِنِ پِڃايو پاءُ؛
لَسي تَندُ، لَطِيفُ چئي، هَلي تِنِ هَٿاءُ؛
پَهيُون تُنهِنجُون جِھرِڪَنِ جھورِيُون، ٻِيُون اُڏايُون واءَ؛
اَرَٽَ پاسي اوجِھرِين، توکي سُمَهَڻَ آيو ساءُ؛
آڌيءَ، عَبۡدُاللَّطِيفُ چئي، رِوئِي رِيجھائِجِ راءُ.
هي تحرير ونڊيو
ليکڪ: رشيد سمون
0 تبصرا:
توهان به تبصرو موڪليو:
جيڪڏهن توهان جي ڪمپيوٽر ۾ سنڌي ڪيبورڊ انسٽال ٿيل ناهي ته سنڌي ۾ تبصرو لکڻ لاءِ هيٺين خاني ۾ سنڌي لکي ڪاپي ڪريو ۽ مٿئين تبصري واري خاني ۾ پيسٽ ڪري پبلش بٽڻ تي ڪلڪ ڪريو.۔
سسئي داستان ستون
داستان ستون
1
توڙي ماڙِ نه مُون، سُڻ منھنجا سُپرم؛
مون کي گُھرجين تون، لوڪُ رُٺو ئِي گھوريو.
2
عُمر اجائِي گذري، وھِي آيَم ھِيءَ؛
آءُ سَٻاجھا سُپرين، پَروَرَ ڪارڻ پِي؛
جِيئڻُ ڪونھي جِي، ڪا وَرَ ويچاريءَ وَرِ ڪيو.
عُمر اَجائِي گُذري، اَڇا ٿيا اِظھار؛
زاريون ڪَيو سُپرم، رُئان زارو زار؛
مَٿِم آھي مَيارَ، ھوتَنِ حَرَف نه ھيڪڙو.
4
عُمر اَجائِي گُذري، ڪارن مَٽيو رنگُ؛
مون نھارِڻُ نه ٿئي، سانوَلَ سارو سَنگُ؛
ھِن نِماڻِيءَ جو نَنگُ، آھِ اُوھان تي سُپرين.
5
عمراَجائي گذري، ڪَئِي جوڀَنَ جاڙَ؛
بالا ھِنِ بِلورَ جا، چَئنِي طرفين چاڙَ؛
ٻاروچَل جي ٻاڙَ، مون کي روھين روليو.
6
عمر اَجائِي گُذري، ھوتَ نه گَڏيَس آن؛
اَھڙي ئِي احوال جي، ووءِ ووءِ آھي مان؛
ٿئي نه ميلو جان، تان ساھُ نه وڃي سَرَتيون.
7
عمر اَجائي گذري، ھھڙو ٿِيَڙُم حالُ؛
ڪَنھن سُڻايان سرتيون، اندر جو اَحوالُ؛
آرياڻِي الحالُ، ڪندو غور غريبِ جو.
8
مَٿي راھَ رَنجُور، ويچاري واڪا ڪَري؛
سِگھِي ويندي نِڪري، ھوتِياڻين حضور؛
موٽي ھَڏِ نه مُور، پَسَڻ ريءَ پِرينءَ جي.
9
جان مون مِلان ھوتَ، تيسين تائين نه مَران؛
مادر تائين موتَ، اِھو اَٿمَ آسرو.
10
وندر جي وڻَن ۾، ڪَري واڪا ويچاري؛
جا مَحبوبن مارِي، تَنھِنجو موٽَڻ مَسَ ٿئي.
11
وندر جي ئِي وڻَن ۾، زور ڪَري زاري؛
ڇڏي ويا ڇَپَرين، ڌوٻِڻ ھيءَ ڌاري؛
ھِڪ واچوڙا واٽَ تي، ٻي وسي ٿِي واري؛
بِرھُ آھي باري، ھَي ھَي ھوتياڻِنِ جو.
12
وندر جي ئي وڻن ۾، زور ڪَري زاريُون؛
نِيلا نيرَ اکين مان، ھاڙھي ويس ھاريُون؛
اديون آريءَ ڄام جا، ويا روڏا رئاريون؛
ھِنَ مُئِيءَ کي ماريون، ھوت وڃن ٿا نِڪريا.
13
وڃِي ڪيچ وڻن ۾، ٿئين ڪوھيارَل قَرارِ؛
يا کڻِي مُئيءَ کي مارِ، يا پِرين ني تون پاڻ سان.
14
وڃِي ڪيچ وڻَن ۾، ٿِئين سانوَل سُک؛
ھِيءَ ڏکوئي ڏک، وجھِي گوندر ۾ وَئين.
15
وڃِي ڪيچ وڻن ۾، تون خاصا ٿِئين خوشحالُ؛
ھِتِ ھِيءُ نِماڻيءَ حالُ، مانَ وَري ڪو وَڙُ ڪَرين.
16
وڃِي ڪيچَ وڻن ۾، ڪامل ٿِئين قَرارِ؛
ويچارِي مَ وسار، جا اَجھي آھي اَنھِنجي.
17
وڃي ڪيچ وڻن ۾، ٿِئين جانب جاءِ؛
ھُو جي اوري ڪيچَ کَـئُون، سي مون لَڪَ لنگھاءِ؛
پنھنجو پاڻ پساءِ، نا ته ٿي دوست دمُ ڏيان.
18
ڪاڪيون ڪيچ وڻن مَئُون، ھِيرَ اچي جا ھِي؛
پاڙيچون! سا پِي، ھِنَ مونکي اَڄ ملائيو.
19
ڪاڪيون ڪيچ وَڻن ڏنھُن، ھي جو واءُ وريو؛
سندو ساھَ سَريو، مطلب سارو مَنَ جو.
20
ڪاڪيون ڪيچ وڻن ڏنھُن، وري واءُ وريوم؛
سارو ڪاڄُ سَريوم، ڄڻ ھاڻي گڏيَس ھوت کي.
21
ھو جا ڪيچ وڻن کي، وڃي لڳي واءِ؛
سا وري شھر ڀنڀور ۾، اچي سرد ھواءِ؛
جانب تنھين جاءِ، سا جيءَ اُنھيءَ سان ھلي.
22
ھو جو ڪيچَ وڻن مَئُون، اَچِي واءُ ورِي؛
سو مونکي محبوبن جِي، ڏئي خبر کَرِي؛
وڃان تا مَ مَرِي، جان ٻاروچي مُنھُن ڏسان.
23
ھو جو ڪيچ وڻن مَئُون، وَريو اَچِي واءُ؛
ماريون تَنھن مٿاءُ، ھِيءُ سِرُ ڪيان صدقي.
24
ھو جو ڪيچ وَڻَن مَئُون، واءُ ته آڻي واسُ؛
ھِيءُ سِرُ سارو ساسُ، ڪوڙين قرباني ڪَريان.
25
ھُو جا ڪيچ وڻن مَئُون، ھاريون اَچي ھيرَ؛
ٿئي صحت مَنجھ سَريرَ، ڏور وڃن مون ڏکَڙا.
26
ھو جا ڪيچ وڻن مَئُون، ھاريون ھِير اَچي؛
تَنھِن سان مَنُ مَچي، محبت ۾ محبوب جي.
27
ھو جا ڪيچ وَڻن مَئُون، اَچي ھِيرَ ھَلِي؛
سا ڀينر آھي ڀَلِي، جنھن سان ساھُ سُڌير ٿئي.
28
ھو جا ڪيچ وڻن مَئُون، ٿي ھِير اَچي ھاڻي؛
تَنھِن آرياڻي آڻي، ڄَڻُ مون سان اَڄ ملائيو.
29
ھو جا ڪيچ وڻن مَئُون، اَچي ھِيرَ ھلِي؛
تَنھِن ساري ڳالھ سَلِي، پِريان سندي پارَ جي.
30
ھو جا ڪيچ وڻن مَئُون، لڳي تيز تَنوارَ؛
سندي پِريان پارَ، تَنھن ڏنا دلاسا دل کي.
ڪافي 1
نِينھَن نِھوڙي آھيان، ھاڻي جيڏيون ڪاڏي وڃان!
پنڌ پري ٿيو پِرينءَ جو، عشق اُلارو اڃان.
ڪَتڻ وٽڻ نه ٿئي، چرخو ڦيرائي ڀڃان.
پِريَن نايُون پَٽ ۾، عشق سنديون سي ڄڃان.
موٽڻ واري ڪڏھين، "سچو" نه مَصلحت مَڃان.
ڪافي 2
ھئان ٻاروچي نال، وو نال، پَلڪُ نه پري پِرينءَ کَـئُون!
وَرھيه وِيَڙم گذري، ھَي ھَي ھھڙي حال، وو حال.
ساڄنَ تنھنجي سوز جي، ڪريان ڪنھن سان ڳالھ، وو ڳالھ.
ٿي گذاريان ڏينھڙا، تنھنجي خاص خيال، وو خيال.
پُٺيءَ لڳل پانھنجي، پنھون سائي پال، وو پال.
ساھ "سچوءَ" جو صدقي، آھي اُتون آل، وو آل.
ڪافي 3
گوليءَ جي گفتار، ٻُڌيَوَ ٻاروچَن ۾ ڪا!
کُتا ڪانَ قريب جا، ھِنيَڙي منجھ ھزار.
آءٌ پيادي نا پُڄان، سارو ساٿ سُوار.
اُنھن ڪارڻ آئيو، رئڻ زارو زار.
لڌم پير پنھونءَ جو، منجھئُون گرد غبار.
اچي شال ڀنڀور ۾، ٻاروچو ٻيھار.
پاڻؤن ٻانھي پانھنجي، دوست نه ڪجو ڌار.
ڪَن "سچوءَ" ڏي سچَ جي، مَنجَھئُون، نِينھَن نھار.
ڪافي 4
يار لڳي آءٌ ھَلندي توسان، وو،
رھنديس ڪِيئن ڀنڀور ۾.
پاءِ رڪاب پرينءَ جي، ھَي ھَي ھاريون ھوسان.
پائي مَنڊڙا پورَ مَئُون، راھن تي روسان.
اَوھان ٻاجھون سپرين، ڇاھي مُنھنجو لوءِ سان.
سورن سھرا سِرَ تي، پارئون تنھنجي پوسان.
"سچو" ساعَتَ نه رھي، دم ٻَاجھون دوسان.
ڪافي 5
گولَن جي آءٌ گولي، ٻاروچاڻي ذات جي!
سمجھي سگھان ڪينڪي، ٻاروچي جي ٻولِي.
عبث آءٌ ڀي ناھيان، ڳالھ ڪَيَس ڪنھن ڳولي.
ڪري ڪوھيارل ويو، ھِنيَڙي اندر ھولي.
روئي اُنھن واسطي، چِڪَ ڪيم ھيءَ چولي.
"سچو" صدقي تَن تَـئُون، جِندُ جَنھِين ھِت گھولي.
ڪافي 6
اڙي اَلو اَلو، منھنجي يار سَڄَڻ جو، ساٿ سلامت آئيو!
اَڄُ سي اڱڻ آئِيا، مون جن لءِ وِرھ وسايو.
اُھي گَڏ مسافر ھِنِ گڏيا، مون جن لءِ پَنڌِ پُڇايو.
ڏيئي دلاسا دل کي، تن ريھي روح رچايو.
حال ڀائي اَچي سي ٿيا، جن تان چيٽڪ لايو.
وريتيون وصالَ جو، ھاڻ واليءَ ورق ورايو.
"سچوءَ" کي ڙي سرتيون، اھو مولىٰ مُحِب مِلايو.
ڪافي 7
سنديوَ سار سنڀال، يار مون کي آھي، منھنجا ميان!
مون ھُون ڏورڻ نه ٿيا، الا، آھن ڪاف ڪَشال.
اَوھان ٻاجھون سُپرين، جيڻ منجھ جنجال.
ڪريو فنا فراق کي، وجھان واجھ وصال.
ٻاجھ ٻاروچا تو پوي، ھھڙا ٿيڙم حال.
راتو ڏينھان روح ۾، جَکان لاءِ جمال.
سِڪ "سچوءَ" کي سُپرين، آھي جِي ۾ تنھنجي جال.
ڪافي 8
تون آءُ ڙي قاصد آءُ، ميان،
ڪا خبر ڏيھؤن کِيئن جي!
پرين سندي پار جو، ڪو لھي اَڄ سماءُ، ميان.
منھنجو ٿئي ھِت ڪينڪي، ٻاجھؤن ھوت ھلاءُ، ميان.
ملڻ ٻاجھون دوست جي، ڪندو ورھ وڌاءُ، ميان.
"سچو" سمجھين ڪينڪي، اھو اَٿئي ڪو لقاءُ، ميان.
ڪافي 9
آءٌ تان صدقي اُن تئُون، جي آيا پُنھل جي پار!
مُڪم نياپا نينھن جا، ھوتن ڏنھن ھزارَ.
محبت محبوبن جِي ڪئي، هِنيَڙي ۾ ھُشڪار.
وڃي ڏسنديس اکڙين سان، وڻ سندا وڻڪار.
سِڪ "سچوءَ" کي سرتيون، ڪيا اندر ۾ الغار.
ڪافي 10
اوڏانھن آئين ڪانگل اَدا، لنؤ تون چَڱي اَڄ لات ڪا،
ڪِي ھُت ھئي محبوبن کي، مشتاق جي مصلحات ڪا؟
ھيڏي اَچڻ جي ڪا ھُين، ڏي تون مون کي تسلات ڪا،
مون ھن نماڻيءَ وٽ اُتي، رھندا اَچي ھِت رات ڪا؟
ٻي تان ھوندي ھيڻي ادا، ظاھر نه جھڙيم ذات ڪا،
پيغام مون ڏنھن پرت جا، ساٿي آندوَ سوغات ڪا!
شب روز عاشق رئڻ ۾، ڄاڻن نه ھَڏ ٻي بات ڪا،
جاني جدائيءَ جيھڙي، آھي نه ٻي آفات ڪا!
ھيڪند ھئڻ جي ھوت سان، سائين ڪندم ساعات ڪا،
دلبر ٻاجھون ھڪدم "سچو"، بيھي اُھا برسات ڪا؟
ڪافي 11
عشق اَول آزمائي، ڪاڪيون ڪيچن جو ميان!
سِر تي سھج، وو، سور سٽاڻا، ٻاروچو ٻولائي.
صحيح ملندم ھوت حقاني، رانولُ مون رولائي.
عاشق صادق سڻ "سچيڏنا"، ڀول نه ڪنھن ڀولائي.
ڪافي 12
سانول، سوين ڳُڻَ تنھنجا ٿي ساريان!
ھُيا منھنجي ھِنيَڙي اندر، سي تان ڪيئن وساريان.
واٽان اچڻ جون، وو، تانھنجون ويٺي سي نت نھاريان.
اوھان ٻاجھون سُپرين، گوندر ڏينھن گذاريان.
جھُري جھوريءَ ۾ پيو، ھِنيَڙو ني ھاڪاريان.
"سچو" سگ در تنھنجي جو، تنھنجي ڪڍَ قطاريان.
ڪافي 13
ڪنھن کي ھي حال چوان اَديون ڙي، واءِ ويلا جو!
ڏيرن ڏيئي ڇڏيا، موٽي سور نوان، ھي حال چوان!
مھڻا محبوبن، ڏنا پاڻ اوھان، ھي حال چوان!
"سچو" سِرواڻن کي، وڃي پيرين پوان، ھي حال چوان!
ڪافي 14
عشق تنھنجي ماري آھيان، آءُ اَچي ڏي دوست دلاسو دل کي!
سگھ نه ساريان پنڌ ڪرڻ جي، ڀلو ميان، ڪيچ وڻن ڏي ڪيئن ڪاھيان!
آءٌ تان ٻانھي تون تان سائين، سَڱ نه ٻيو ڪو ساھيان!
ڪم اچي جي ھي سر تنھنجي، ميان، تان ڀي نابِر ناھيان!
آءٌ اَڻ سونھين سونھين ناھيان، ڪاڏي ڪرھَل ڪاھيان!
ھوت ڪرين ٿو ھھڙيون، ميان، اَسَر ھَڏ نه لاھيان!
اڱڻ آءُ تون يار پيارا، سڀ ڀلايون ٿي ڀانيان!
ورھ اوھان جي ڪيئي ولوٽيا، "سچو" چوي آءٌ ڇاھيان!
ڪافي 15
دل ناھي سا منھنجي وس، ڙي جيڏيون، ڪيئن ڪريان!
انھن اَکڙين کي، ناھي ڏسڻ کَـئُون بس،
ڙي جيڏيون، ڪيئن ڪريان!
اصل لاڪون آھيان، پاڙيچون پروس،
ڙي جيڏيون، ڪيئن ڪريان!
ڪاڪيون آھي نه عام سان، روح ھنھنجڙو رس،
ڙي جيڏيون، ڪيئن ڪريان!
ٻاجھون ويڙھي دوست جي، ٻي ڳالھ نه لڳي ڪس،
ڙي جيڏيون، ڪيئن ڪريان،
ساھ "سچوءَ" جو سرتيون، دوست وٺي ڪيو وس،
ڙي جيڏيون، ڪيئن ڪريان!
هي تحرير ونڊيو
ليکڪ: رشيد سمون
0 تبصرا:
توهان به تبصرو موڪليو:
جيڪڏهن توهان جي ڪمپيوٽر ۾ سنڌي ڪيبورڊ انسٽال ٿيل ناهي ته سنڌي ۾ تبصرو لکڻ لاءِ هيٺين خاني ۾ سنڌي لکي ڪاپي ڪريو ۽ مٿئين تبصري واري خاني ۾ پيسٽ ڪري پبلش بٽڻ تي ڪلڪ ڪريو.۔
Subscribe to:
Posts (Atom)
0 تبصرا:
توهان به تبصرو موڪليو:
جيڪڏهن توهان جي ڪمپيوٽر ۾ سنڌي ڪيبورڊ انسٽال ٿيل ناهي ته سنڌي ۾ تبصرو لکڻ لاءِ هيٺين خاني ۾ سنڌي لکي ڪاپي ڪريو ۽ مٿئين تبصري واري خاني ۾ پيسٽ ڪري پبلش بٽڻ تي ڪلڪ ڪريو.۔